Κυριάκος Ντηνιακός: Η αλήθεια

για την δημοτική περιουσία

 

 

 

 

 

 

Ο διατελέσας επί πέντε τετραετίες Δήμαρχος της πόλης μας Κυριάκος Ντηνιακός, με αφορμή τις δηλώσεις της περιουσίας του Δήμου στο κτηματολόγιο, αλλά και διάφορα επικριτικά δημοσιεύματα που γράφτηκαν γι' αυτό το θέμα στον τοπικό τύπο, παρεμβαίνει με ένα βαρυσήμαντο κείμενο για την δημοτική περιουσία που προκαλεί αίσθηση. Στο κείμενο του τ. Δημάρχου γίνεται αναφορά σε έργα όπως

το παλατάκι, η ανάπλαση στο Δαφνί, το Αθλητικό κέντρο στο Δάσος. Τα 6 Αναψυκτήρια, τον Λόφο στον προφήτη Ηλία. Το κολυμβητήριο. Το κτίριο Γύζη με την διαμόρφωση των 7 στεμμάτων. Το Δημαρχείο, με την πλατεία του έκτασης επίσης 7 στρεμμάτων. Το κτίριο της ΝΕΛΕ στην Κολοκοτρώνη. Το πάρκο ιστορικής μνήμης 50 στρεμμάτων. Το πάρκο Νεολαίας στο άνω Δάσος, τις μεγάλες πλατείες όπως η Δημοκρατίας στο Αίθριο. Τα δεκάδες σχολεία. πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και πάρα πολλά άλλα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, με αγορές με απαλλοτριώσεις με καταλήψεις με παραχωρήσεις, από κληροδοτήματα και από εκτέλεση έργων, τα ακίνητα που αποκτήθηκαν επί δημαρχίας του ανέρχονται στα εκατόν τριάντα ένα (131).

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο τ Δήμαρχος δε θέλησε να τοποθετηθεί αναμνηστική -τιμητική επιγραφή με το όνομά του σε κανένα από τα έργα που έγιναν επί δημαρχίας του.

 

Σας παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο παρέμβαση του Κυριάκου Ντηνιακού:

Τελευταία προφανώς με αφορμή τις δηλώσεις στο Κτηματολόγιο για το θέμα της Δημοτικής περιουσίας υπήρξαν ωρισμένα δημοσιεύματα, με αρνητικό περιεχόμενο, που έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργείται στην Κοινή Γνώμη μια εσφαλμένη και πολύ περισσότερο απαξιωτική εικόνα όχι μόνο για το ιδιαίτερα σοβαρό αυτό ζήτημα αλλά και γενικώτερα εις βάρος του Δήμου. Μάλιστα ένα από τα δημοσιεύματα αυτά έφερε τον τίτλο «Μπάχαλο η Δημοτική περιουσία» χωρίς όμως στη συνέχεια να υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που να δικαιολογούν τον βαρύ αυτό χαρακτηρισμό. Πιστεύοντας ότι οι αρνητικές αυτές αναφορές τουλάχιστον όσες εκφράζονται καλόπιστα, οφείλονται σε έλλειψη ενημέρωσης, θεώρησα καθήκον διακόπτοντας τη σιωπή μου να παρέμβω και να καταθέσω όχι απλά την άποψή μου άλλα πραγματικά περιστατικά που παρέχουν τεκμηριωμένη ενημέρωση στο θέμα της Δημοτικής περιουσίας. Τα γεγονότα αυτά αναφέρονται στα είκοσι (20) περίπου χρόνια, που ήμουν Δήμαρχος και περιλαμβάνουν τα ακίνητα που προστέθηκαν αυτή την περίοδο στη Δημοτική Περιουσία.

Όταν λοιπόν ξεκινήσαμε το 1983 η Δημοτική περιουσία περιοριζόταν σε πολύ λίγα ακίνητα κυρίως πλατείες και αρκετές παραρεμάτιες λωρίδες. Επίσης υπήρχαν ωρισμένοι δεσμευμένοι χώροι που όμως δεν είχαν αποκτηθεί. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι στο Δήμο μας μολονότι υπήρχαν αρκετοί ελεύθεροι χώροι με την ένταξη στο Σχέδιο πόλης διαδοχικά, κατ΄αρχήν το 1955 και στη συνέχεια το 1967 δεσμεύθηκαν πολύ λίγοι χώροι για πράσινο, σε ωρισμένες μάλιστα συνοικίες, ελάχιστοι με συνέπεια τη σοβαρή επιβάρυνση του περιβάλλοντος.

Όταν αναλάβαμε λοιπόν είχαμε πλήρη συναίσθηση ότι το Χαϊδάρι ήταν μια περιοχή της Δυτικής Αθήνας σε κρίση αστικού περιβάλλοντος χωρίς επαρκείς ελεύθερους χώρους για πράσινο ή κοινωφελείς λειτουργίες. Αυτό για μας ήταν το κορυφαίο πρόβλημα της πόλης. Και μάλιστα απόλυτα επείγον διότι οι χώροι με τη συνεχή οικοδόμηση μέσω της αντιπαροχής συνεχώς χανόντουσαν.

Αμέσως λοιπόν εκπονήσαμε ένα συνολικό Σχεδιασμό και χωρίς καθυστέρηση προχωρήσαμε στην Εφαρμογή. Αυτό σήμαινε απόκτηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων χώρων. Όχι βέβαια με αυτοσκοπό την αύξηση της Δημοτικής περιουσίας αλλά για να ανασάνει και να οργανωθεί η πόλη.

Παράλληλα όμως με την απόκτηση των χώρων αυξανόταν αντίστοιχα και η Δημοτική περιουσία.

Σύμφωνα με το Σχέδιο αυτό οι αποκτήσεις των χώρων γίνονταν με στόχο την διαφύλαξη και ανάδειξη της ιστορικής και αισθητικής ταυτότητας της πόλης καθώς και την περιβαλλοντική και κοινωνική της αναβάθμιση. Το μέσον ήταν η εξασφάλιση αρκετών κοινοχρήστων χώρων πρασίνου μάλιστα με συγκεκριμένη κατανομή ανάλογα με τη θέση και το εμβαδόν σε τέσσερα επίπεδα. Στη γειτονιά ο μικρός χώρος, στη Συνοικία ο μεγαλύτερος, σε επίπεδο πόλης ακόμη πιο μεγάλος και σε υπερτοπικό επίπεδο ευρύτερης προβολής. Όλοι μαζί σε μια αμοιβαία συμπληρωματικότητα, σίγουρα θα έδιναν ένα συνολικό αποτέλεσμα.

Ιδιαίτερη επίσης σημασία είχε η εξασφάλιση χώρων για εγκαταστάσεις κοινωνικού εξοπλισμού (ΚΑΠΗ, Παιδικοί Σταθμοί, καθώς και για πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες). Επίσης για Σχολεία γιατί τότε λειτουργούσαν σε διπλή βάρδια (πρωί – απόγευμα), που ταλαιπωρούσε τη μαθητική Νεολαία μας αλλά και τους γονείς.

Οι τρόποι για την απόκτηση των χώρων ήσαν οι εξής:

Με αξιοποίηση και διάσωση δημοτικών χώρων που υπέβλεπαν κάποιοι επίδοξοι κατακτητές.

Με δέσμευση των χώρων και στη συνέχεια εφ’ όσον συμφωνούσαν οι ιδιοκτήτες με συμβιβασμό και απευθείας αγορά με συμβολαιογραφική πράξη.

Με δέσμευση και απαλλοτρίωση εφ’ όσον δεν υπήρχε συμφωνία με τους ιδιοκτήτες.

Με παραχωρήσεις από το Δημόσιο.

Με κληροδοτήματα από Δημότες.

Με την εκτέλεση έργων.

Στη συνέχεια ακολούθησε η εφαρμογή αυτού του Σχεδιασμού.

Με υπευθυνότητα, συνέπεια και επίμονη διεκδίκηση αξιοποιήθηκαν όλοι αυτοί οι τρόποι. Αποτέλεσμα ήταν με όλους αυτούς τους τρόπους να αποκτηθούν συνολικά 131(εκατόν τριανταένα) χώροι, οι οποίοι φυσικά εντάχθηκαν στη Δημοτική περιουσία. Απ’ αυτούς τους χώρους σε ωρισμένους υπήρχαν ιστορικά κτίρια, άλλοι διαμορφώθηκαν σε ελεύθερους χώρους πρασίνου και άλλοι αξιοποιήθηκαν για λειτουργίες κοινωνικού εξοπλισμού. Φυσικά είναι αδύνατο να αναφερθούν όλα αυτά τα ακίνητα. Ενδεικτικά αναφέρω ωρισμένα απ’ αυτά:

Α) Με αξιοποίηση και διάσωση δημοτικών χώρων, αποκτήθηκαν μεταξύ άλλων τα εξής ακίνητα: Η έκταση των 25 στρεμμάτων στο Δαφνί, όπου έγινε το υπερτοπικό έργο Ανάπλαση Δυτικής Πύλης, ο Σταθμός των απορριμματοφόρων και το Συνεργείο επισκευής των οχημάτων του Δήμου στην οδό Παλάσκα και Κοιμήσεως Θεοτόκου στο Σκαραμαγκά, ο χώρος πρασίνου και στάθμευσης στην Ιερά οδό στο Κεντρικό Χαϊδάρι, η διαμόρφωση της Ακτής Σκαραμαγκά, η πλατεία στην οδό Λακωνίας, το parking στον Προφήτη Ηλία, το πράσινο στη Γρηγορούσα στην οδό Κιλκίς, η πλατεία Ειρήνης στο Δαφνί, το πράσινο στο Νταμάρι στα Κουνέλια στην οδό Μακεδονίας, το Αθλητικό Κέντρο Τάκης Χαραλαμπίδης στο Κεντρικό Χαϊδάρι στην Ιερά οδό και κυρίως η αρτίωσή του με την επέκταση, η πλατεία στη κορυφή του Προφήτη Ηλία, το οικόπεδο στην 3ης Σεπτεμβρίου (με τον Παιδικό Σταθμό), το Αίθριο, το Παλατάκι, οικοπεδική έκταση εμβαδού 28 στρεμμάτων στην οδό Παλάσκα στον Σκαραμαγκά, η παιδική χαρά δίπλα το Κολυμβητήριο, καθώς και αρκετοί άλλοι χώροι που αποκτήθηκαν και ανήκουν στο Δήμο χωρίς να καταβληθεί οιαδήποτε αποζημίωση.

Β) Με απ’ ευθείας αγορά μεταξύ άλλων αποκτήθηκαν τα εξής ακίνητα: ο ιστορικός Πύργος – Παλατάκι με τον περιβάλλοντα χώρο 5 στρεμμάτων, η Πλατεία Πρωτομαγιάς στο Δάσος 4 περίπου στρέμματα, η Πλατεία Δημοκρατίας στη Καραϊσκάκη και Π.Μελά 6,5 στρέμματα όπου λειτουργεί και Αίθριο, ο περιβάλλων χώρος του Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου στο Κεντρικό Χαϊδάρι, το διατηρητέο κτίριο Γύζη μαζί με πράσινο 7 στρέμματα, η Πλατεία Μουστακλή, Αιγίνης και Θερμοπυλών, το πράσινο στο τέρμα της Αθαν. Διάκου στο Δάσος, η Πλατεία Φιλίππου στον Άη-Γεώργη, η κεντρική πλατεία στα Κουνέλια στην οδό Κύπρου, το οικόπεδο στην οδό Κόδρου που έχει ανεγερθεί ο Ναός του Αγίου Ανδρέα, τέσσερις πλατείες στην Αστυθέα, 25 περίπου οικόπεδα στον Προφήτη Ηλία, η Πλατεία Σάββα Αθανασιάδη στην οδό Ναυαρίνου στη Γρηγορούσα, η παιδική χαρά και το πράσινο στην οδό Σπάρτης στα Κουνέλια, οι δύο Πλατείες στη Γρηγορούσα στην οδό Ανοίξεως και Παπανικολή, καθώς και αυτή στην οδό Φαβιέρου και Αγίας Τριάδος, η πευκόφυτη μικρή πλατεία στην οδό Δόξης και Αγίας Μαρίνας στα Κουνέλια, η παιδική χαρά στην οδό Μιλτιάδου στην Γρηγορούσα, η Πλατεία στην οδό Παπάγου όπου λειτουργεί και το ΚΑΠΗ Γρηγορούσας, η πευκόφυτη Πλατεία των Μολυβιών στην οδό Καστοριάς στα Κουνέλια, καθώς και πολλοί άλλοι χώροι που σήμερα είναι χώροι πρασίνου και αναψυχής ή φιλοξενούν κοινωνικές λειτουργίες.

Για όλους αυτούς τους χώρους συνολικά ύστερα από ακριβή υπολογισμό υπεγράφησαν 95 συμβόλαια και καταβλήθηκε στους ιδιοκτήτες η συμφωνηθείσα αποζημίωση.

Προσωπικά θεωρώ τιμή μου την υπογραφή αυτών των συμβολαίων.

Γ) Με απαλλοτρίωση αποκτήθηκαν μεταξύ άλλων οι εξής χώροι: Ο χώρος του Δημαρχείου με την πλατεία στη συμβολή των οδών Καραϊσκάκη και Λεωφόρο Αθηνών συνολικής έκτασης 7 περίπου στρεμμάτων, η Πλατεία Κολοκοτρώνη στην Αστυθέα, η έκταση των 15 στρεμμάτων επί της Λεωφόρου Αθηνών παράλληλα με την οδό Ηρακλέους (απέναντι από την Τροχαία) όπου υπάρχουν σήμερα δύο δενδροστοιχίες που φθάνουν μέχρι την οδό Ρίμινι, το πράσινο στην οδό Ιπποκράτους στο Δαφνί κατά μήκος της μάνδρας του Δημ. Ψυχιατρείου, η παιδική χαρά, με το καράβι παληά, στο κεντρικό Χαϊδάρι στην Καραϊσκάκη και Ελευθερίας, η διάνοιξη και διαπλάτυνση της οδού Φαβιέρου καθώς και ωρισμένοι άλλοι μικρότεροι χώροι.

Δ) Με παραχώρηση από το Δημόσιο μετά από έντονες παρεμβάσεις και σκληρή διεκδίκηση περιήλθαν στο Δήμο: ο χώρος του Αθλητικού Κέντρου στο Δάσος συνολικά 42 στρέμματα με τους χώρους στάθμευσης και το Νηπιαγωγείο, τις Αθλοπαιδιές, το κλειστό Γυμναστήριο και το Γήπεδο ποδοσφαίρου με τον στίβο. Επίσης το Πάρκο Νεολαίας στο Άνω Δάσος συνέχεια του Αθλητικού Κέντρου 50 στρέμματα, ο χώρος για το Τεχνικό Λύκειο 10 στρέμματα στη Γρηγορούσα, η έκταση για το Πάρκο Ιστορικής Μνήμης 50 στρέμματα καθώς και δύο στρέμματα για τον Παιδικό Σταθμό και το Πολιτιστικό Κέντρο στη Γρηγορούσα.

Ακόμη η έκταση στο Δαφνί μπροστά από το Δημ. Ψυχιατρείο που έχει δοθεί στην κοινή χρήση. Επίσης μετά από παρεμβάσεις της Δημοτικής Αρχής η παραχώρηση στο Υπουργείο Υγείας έκτασης 102 στρεμμάτων από το ΥΕΘΑ για την ανέγερση του Νοσοκομείου.

Ε) Μετά από την εκτέλεση έργων περιήλθαν στο Δήμο μεταξύ άλλων τα εξής ακίνητα: Ο πεζόδρομος και το πράσινο από την διευθέτηση που έγινε στο Ρέμα του Άη-Γιώργη.

Οι πεζόδρομοι στο Δάσος (Αφροδίτης και Ηρώων Πολυτεχνείου) που έχουν αναδειχθεί σε χώρο αναψυχής και κοινωνικής συνάντησης, ο πεζόδρομος της Πελοποννήσου, που απέτρεψε την διαμπερή κυκλοφορία μέσω της 25ης Μαρτίου, της Γ. Παπανδρέου και της Ακροπόλεως προς το Άνω Δάσος και που στη συνέχεια με την επέκταση της Ακροπόλεως θα έφτανε μέχρι την Πετρούπολη. Αν δεν γινόταν αυτός ο πεζόδρομος, όλο το ρεύμα από τον Πειραιά θα περνούσε μέσα από το Δάσος, με αποτέλεσμα τη σοβαρη επιβάρυνση λόγω της διερχόμενης κυκλοφορίας. Επίσης ο ιστορικός πεζόδρομος της Καραϊσκάκη που αποτελεί Μνημείο για τη πόλη μας και διαμορφώθηκε διαδοχικά κατ’ αρχήν επί Δημαρχίας των αείμνηστων Δημάρχων Δημ.Γιαχνή και Δημ.Σκαμπά και ολοκληρώθηκε επί Δημαρχίας Κυρ.Ντηνιακού.

Επίσης από παρεμβάσεις και έργα προήλθαν η Κεντρική Πλατεία στο Άνω Δάσος, η Πλατεία στην Αφαία μετά την ένταξη στο Σχέδιο καθώς και το οικόπεδο στη Μπουμπουλίνας όπου έχει κτισθεί το 6ο Γυμνάσιο καθώς και πολλοί άλλοι κοινόχρηστοι χώροι, καθώς και οικόπεδα λόγω της ένταξης στο Σχέδιο στην Αφαία και στο Άνω Δάσος.

Επίσης από παραχώρηση χώρου από το 3ο Δημοτικό Σχολείο στην Αγωνιστών Στρατοπέδου και Κορυτσάς αποκτήθηκε το οικόπεδο όπου δημιουργήθηκε και λειτουργεί σήμερα το Κολυμβητήριο. Ακόμη με την απόσπαση τμήματος από το οικόπεδο του 9ου Δημοτικού Σχολείου στην Αστυθέα, ο Δήμος κατόπιν προγραμματικής συμφωνίας με την ΝΕΛΕ το 1984, απέκτησε στην πλήρη κυριότητά του το εκεί Πολιτιστικό Κέντρο, το οποίο έχει συνολικό εμβαδό πάνω από 2.500 μ2 και φυσικά αποτελεί περιουσιακό στοιχείο ιδιαίτερα μεγάλης αξίας.

ΣΤ) Από κληροδοτήματα με δωρεά ο Δήμος απέκτησε στα Κουνέλια το οικόπεδο στη συμβολή των οδών Σπάρτης και Νίκης (κληροδότημα Χατζηγιαννόγλου) καθώς και την κατοικία στην οδό Κύπρου αριθ.55(κληροδότημα Μ. Σπαθή).

Στο Κεντρικό Χαϊδάρι στην Οδό Κωνσταντινουπόλεως, το 2005 δημιουργήθηκε και λειτουργεί μέχρι σήμερα το «Έρεισμα», που αποτελεί ειδικό κέντρο για Άτομα με Αναπηρία(ΑΜΕΑ).

Επίσης με παρεμβάσεις του Δήμου εξασφαλίσθηκαν αρκετοί χώροι για Σχολεία. Συγκεκριμένα δεσμεύθηκαν από το Δήμο και στη συνέχεια απαλλοτριώθηκαν από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) το οικόπεδο της Δομικής στην οδό Κερκύρας στον Ελαιώνα, το οικόπεδο στην οδό Ηρ. Πολυτεχνείου στο Δάσος, το οικόπεδο στη Βενέζη και Δωδεκανήσου στο κεντρικό Χαϊδάρι, το οικόπεδο στην οδό Κορυτσάς δίπλα στο Κολυμβητήριο, το οικόπεδο στην Κυπρίων Αγωνιστών και Καλαβρύτων στο Δάσος, όπου λειτουργεί το 11ον Δημ.Σχολείο στην οδό Ανοίξεως, στη Γρηγορούσα, το ακίνητο στην οδό Σατωβριάνδου και Αφροδίτης στο Δάσος (Σχολή Αυγέρη), όπου σήμερα λειτουργεί το 3ο Λύκειο του Δάσους. Σ΄όλους αυτούς τους χώρους καθώς και στην οδό Μπουμπουλίνας και στην Ιερά Οδό και Περραιβού κτίσθηκαν σχολικά κτίρια και έτσι σταμάτησε η ταλαιπωρία της διπλής βάρδιας.

Επίσης αποκτήθηκαν από το Δήμο και παραχωρήθηκαν οι χώροι για τους Ναούς του Αγίου Γεωργίου στο Άνω Δάσος, του Αγίου Ανδρέα στον Ελαιώνα και για τον αύλειο χώρο της Αγίας Μαρίνας στα Κουνέλια.

Ακόμη, σ΄αυτό το χρονικό διάστημα δημιουργήθηκε η Δημοτική Επιχείρηση και ο Δήμος απέκτησε έξι αναψυκτήρια τη διαχείριση των οποίων έχει η Δημοτική Επιχείρηση.

Τα αναψυκτήρια αυτά, όλα ιδιοκτησίας του Δήμου, είναι το Αίθριο στη Πλατεία Δημοκρατίας, το Ιστορικό στον αύλειο χώρο στο Παλατάκι, το Θεαθήναι στο Πάρκο Νεολαίας, ο Λόφος στην κορυφή του Προφήτη Ηλία καθώς και το περίπτερο (Meeting Point) στο Σκαραμαγκά πάνω στην Εθνική οδό και η «Πύλη» στην είσοδο επί της Λεωφόρου Αθηνών απέναντι από την Αφαία.

Επίσης στο Δήμο το 1997 παραχωρήθηκε για αρκετά χρόνια η εκμετάλλευση του Τουριστικού Περιπτέρου του Δαφνιού με τον περιβάλλοντα χώρο, το οποίο λειτουργεί με το όνομα «Γιορτή».

Τα ως άνω Αναψυκτήρια αποτελούν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία του Δήμου και έχουν αποδώσει αρκετά έσοδα. Ας σημειωθεί ότι ο «Λόφος» το έτος 2003 εκμισθώθηκε με μηνιαίο μίσθωμα 30.000 ευρώ. Όλα τα ως άνω αναψυκτήρια στις 31-12-2006, όταν αποχώρησα από τον Δήμο παραδόθηκαν σε πλήρη λειτουργία.

Συνολικά τα ακίνητα, τα οποία αποκτήθηκαν σ’ αυτά τα χρόνια της Δημαρχίας μου με όλους αυτούς τους τρόπους (αγορές, απαλλοτριώσεις, καταλήψεις, παραχωρήσεις, κληροδοτήματα, από εκτέλεση έργων) όπως αναφέρθηκε ανέρχονται στα εκατόν τριάντα ένα. Εξ αυτών τα 96 με αγορά με υπογραφή συμβολαίων και τα υπόλοιπα με τους άλλους τρόπους. Χάρη στον τρόπο με τον οποίο αποκτήθηκαν αυτά τα ακίνητα, δεν υπήρξε καμμία οικονομική επιβάρυνση στους δημότες περιοίκους. Επίσης αρκετά ακίνητα προστέθηκαν στη Δημοτική περιουσία και επί Δημαρχίας Κώστα Σπηλιόπουλου (Οκτ. 1993-31.12.1998). Μετά την αποχώρησή μου δεν γνωρίζω πόσα ακίνητα προστέθηκαν στη Δημοτική περιουσία από τις επόμενες δύο Δημοτικές Αρχές (Δημήτρη Μαραβέλια και Μιχάλη Σελέκου).

Για τα ακίνητα αυτά στα χρόνια που ήμουν Δήμαρχος μέχρι το 2006 δεν είχε υπάρξει καμία αμφισβήτηση, δικαστική ή εξώδικη. Ούτε βέβαια μπορεί να θεωρηθεί σοβαρή αμφισβήτηση η ανόητη ενέργεια της Δ/νσης Δασών να θέλει να χαρακτηρίζει την Πλατεία Ηρώων ή τον πεζόδρομο στο Δάσος ως δασική έκταση. Ήδη όλα τα ακίνητα αυτά έχουν ενταχθεί στη Δημοτική περιουσία και ο Δήμος ασκεί ανενόχλητη και αδιατάρακτη νομή και οι πολίτες απολαμβάνουν όλους αυτούς τους χώρους. Εξ όσων γνωρίζω όλα έχουν δηλωθεί στο Κτηματολόγιο.

Σε μια συνολική εκτίμηση σίγουρα τα ακίνητα αυτά έχουν μεγάλη αξία και δίνουν ιδιαίτερο βάρος στη Δημοτική περιουσία. Σε συνδυασμό δε με τη λειτουργική αξιοποίησή τους προσέδωσαν «προστιθέμενη αξία» στην πόλη που την πρόβαλε και την ανέδειξε συνολικά.

Θα ήθελα όμως στο σημείο αυτό να τονίσω ότι η απόκτηση όλων αυτών των χώρων με οποιοδήποτε τρόπο και αν αποκτήθηκαν δεν ήταν απλή υπόθεση. Χρειάσθηκαν σκληροί αγώνες, υπεύθυνος σχεδιασμός, εμπνεύσεις, δυναμικές παρεμβάσεις και ενεργός συμμετοχή και στήριξη από τους πολίτες. Και πράγματι είναι πολλοί αυτοί που συμμετείχαν σ΄αυτή την προσπάθεια. Η Διοίκηση του Δήμου, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, οι εργαζόμενοι στο Δήμο οι Μαζικοί Φορείς, οι απλοί ανώνυμοι πολίτες που συμμετείχαν ενεργά σ΄όλες αυτές τις προσπάθειες. Χαρακτηριστική περίπτωση ο αγώνας για την κατοχύρωση του χώρου όπου σήμερα έχει ανεγερθεί το Δημαρχείο. Η ιδιοκτήτρια Εθνική Τράπεζα το είχε νοικιάσει για μάντρα για παλιά οδοποιητικά μηχανήματα. Η υποβάθμιση της περιοχής και όλου του Δήμου θα ήταν τεράστια.

Στις 2-1-1983, πρώτη μέρα ανάληψης της Δημαρχίας προχωρήσαμε στην κατάληψη του χώρου, στήθηκε εκεί μια σκηνή και επί 45 ημέρες νύκτα και μέρα οι πολίτες και η Δημοτική Αρχή περιφρουρούσαν το χώρο μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Τελικά ο αγώνας απέδωσε. Ο χώρος διασώθηκε και σήμερα ορθώνεται εκεί ένα κτίριο μοντέρνας αρχιτεκτονικής, το Δημαρχείο, απέναντι στο νεοκλασσικό ιστορικό Πύργο Παλατάκι. Ανάλογη αγωνιστική συμμετοχή υπήρξε και σε αρκετές άλλες δυναμικές διεκδικήσεις.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, θέλω να πιστεύω ότι τουλάχιστον είναι υπερβολικά διάφορα απαξιωτικά σχόλια για τη Δημοτική περιουσία σε σχέση με τη συγκεκριμένη περίοδο, και πολύ περισσότερο ο τίτλος «Μπάχαλο» ή άλλες παρόμοιες αναφορές. Δεν στέκομαι στην οικονομική πλευρά πόσο αξίζουν το κτίριο της ΝΕΛΕ, οι τόσες πλατείες, το Δημαρχείο, ο Πύργος Παλατάκι με τα τόσα στρέμματα πάνω στη Λεωφ. Αθηνών, το Αθλητικό Κέντρο και τόσα άλλα περιουσιακά στοιχεία αλλά υπάρχει και η ηθική πλευρά. Αυτές οι αναφορές αδικούν. Αδικούν αυτή την περίοδο που ο Δήμος απέκτησε τόσα ακίνητα αλλά και τόσες λειτουργίες. Και περισσότερο αδικούν όλους όσους συμμετείχαν στους αγώνες για την απόκτησή τους. Διότι μπορεί να είχα την τιμή να είμαι Δήμαρχος αλλά ό,τι πετύχαμε το πετύχαμε όλοι μαζί. Οι όποιες επιτυχίες ήταν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας.

Ακόμη, αυτά τα αρνητικά σχόλια περιφρονούν μια αφανή αλλά επώδυνη διαδικασία που υπάρχει σχεδόν σε κάθε δέσμευση χώρου. Διότι για το Δήμαρχο αυτή η διαδικασία των δεσμεύσεων δεν είναι εύκολη απόφαση. Θίγει συμφέροντα και αποτελεί πλήγμα για τον ιδιοκτήτη. Ανθρώπινα η πρώτη του αντίδραση είναι ότι προσπαθεί να «μεταπείσει» την Δημοτική Αρχή. Στη συνέχεια εφόσον επιμένει η Δημοτική Αρχή, με έκδηλη δυσφορία προσέρχεται σε συμβιβαστική συμφωνία ή ακολουθεί την δικαστική οδό της απαλλοτρίωσης. Και στις δύο περιπτώσεις με συναισθηματική φόρτιση και έκδηλη δυσφορία. Βέβαια ο Δήμος φρόντιζε να κάνει τις δεσμεύσεις με κοινωνικό κριτήριο και παράλληλα να έχει την οικονομική ευχέρεια να καταβάλει άμεσα τη σωστή αποζημίωση στον ιδιοκτήτη. Παρ’ όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα παραμένουν. Είναι ίσως από τις πιο δύσκολες στιγμές για την Διοίκηση του Δήμου και προσωπικά για τον Δήμαρχο, αυτή η διαδικασία των δεσμεύσεων. Ενώ ενδόμυχα η Διοίκηση του Δήμου συμμερίζεται την οργή του ιδιοκτήτη, είναι υποχρεωμένη, με γνώμονα το συμφέρον της πόλης να επιμείνει. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το πράσινο που απολαμβάνουν σήμερα οι πολίτες και ομορφαίνει την πόλη, στηρίζεται σε ρήξεις, ψυχικές δοκιμασίες και συναισθηματικούς κραδασμούς. Όταν λοιπόν οι πολίτες απολαμβάνουν αυτούς τους χώρους ας σκέπτονται και αυτούς που τους στερήθηκαν.

Σε μια εκ βαθέων (de profundis) αναφορά δεν είναι υπερβολή να πω ότι ίσως να αδικήθηκαν συμπολίτες μας χάριν του κοινωνικού Συνόλου. Μ’ αυτές τις σκέψεις θεώρησα αναγκαία αυτή την παρέμβαση.

Κατ΄ αρχήν σαν συμβολή στην αντικειμενική ενημέρωση και την υπεράσπιση της ιστορικής διαδρομής της Πόλης.

Ακόμη σαν αναγνώριση στους πολλούς επώνυμους και ανώνυμους που συνέβαλαν στην απόκτηση όλων αυτών των χώρων.

Επίσης σαν απάντηση σε κάποιους, ευτυχώς λίγους, που στενόψυχα προσπαθούν να υποβαθμίσουν και να «απαξιώσουν» εκείνη την περίοδο της διαδρομής της πόλης για τους δικούς τους λόγους. Στη επιδίωξή τους αυτή σύμμαχός τους είναι η διαδρομή του χρόνου που κατ’ ανάγκην φέρνει τη λήθη. Αλλά και το γεγονός ότι σε κανένα από όλα αυτά τα έργα δεν θέλησα να υπάρχει κάποια πλάκα με τη γνωστή γραφή «…εγένετο επί Δημάρχου….».

Πέρα όμως από ένα διάχυτο θετικό απόηχο για την πόλη μας, υπάρχει πάνω από όλα, η μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία των ανώνυμων πολιτών που απολαμβάνουν όλα όσα απέκτησε η πόλη και πιστεύω ότι με αίσθημα δικαιοσύνης αντιπαρέρχονται τις οποιεσδήποτε ταπεινές επιδιώξεις και υπερασπίζουν την ιστορία και την αξιοπρέπεια της πόλης μας.

 

Κυριάκος Ντηνιακός