Η ΤΡΙΑΝΤΑΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΟΥ 1ου

ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όταν, στους κύκλους του χρόνου, συνειδητοποίησα πως φέτος, το 2015, συμπληρώνονται 30 χρόνια αυτόνομης λειτουργίας του σχολείου μας ως 1ου Λυκείου και όταν σκέφτηκα να γράψω το ιστορικό του 1ου Γενικού Λυκείου Αγίας Βαρβάρας ως ένα μικρό και σεμνό αφιέρωμα, μια πλημμυρίδα αναμνήσεων με κατέκλυσε και για τα ακόμη προγενέστερα χρόνια, αφού το 1ο Λύκειο είναι ο κληρονόμος των αρχείων των προηγούμενων μορφών του από το 1972.

 

Ας μου επιτραπεί από όλους, όσοι μοιράζονται λιγότερο ή περισσότερο τις αναμνήσεις μου, ο προσωπικός τόνος του εγχειρήματος αυτού και ας μου συγχωρεθεί η όποια απροκατάληπτη παράβλεψη. Είμαι ευτυχής που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να πλησιάζω προς το τέλος της εργασιακής μου προσφοράς στο σχολείο με το οποίο μαζί, ως μαθητής, ξεκινήσαμε την πορεία του στην Αγία Βαρβάρα.

 

Μέχρι το 1972 όλα τα παιδιά - μαθητές του δήμου μας πηγαίναμε, συνήθως, στα σχολεία του Αιγάλεω και του Χαϊδαρίου άλλοτε με το λεωφορείο και άλλοτε με τα πόδια είτε για την παρέα είτε για οικονομία, για να γλυτώσουμε δηλ. το πενηνταράκι που κόστιζε το εισιτήριο.

 

Το σχολικό έτος 1972-73, επιτέλους, για πρώτη φορά λειτούργησε το εξατάξιο Μικτό Γυμνάσιο Αγίας Βαρβάρας στο πρώην 4ο Δημοτικό σχολείο, από το οποίο αποφοίτησα και στο οποίο γύρισα ως μαθητής της Τετάρτης Γυμνασίου. Σήμερα σ΄ αυτό στεγάζεται η Σχολή Ράδου.

 

Προσωρινοί Διευθυντές ήσαν οι Νικόλαος Μωραϊτάκης και Κωνσταντίνος Σκαντζιδάκης έως την 5η-10-1972 που τοποθετήθηκε Διευθυντής ο Φώτιος Παπαβασιλείου.

 

Αξίζει να μνημονεύσουμε τους πρώτους καθηγητές που στελέχωσαν το σχολείο και εργάστηκαν μέσα σε αντίξοες από πολλές πλευρές συνθήκες, (δικτατορία, λογοκρισία, ανεπαρκείς υποδομές) όπως Γιαννούλης, Γκρέκος, Δασακλή, Ιακώβου, Λιανόπουλος, Μαρίνου, Μπάμπαλη, Μπουζαλά, Μπρέντας, Νταλαχάνης, Παπαγεωργίου, Σκαντζιδάκης, Σταματοπούλου, Τραυλού, Φαρρή και αργότερα Καλαντζή, Στεφανίδης, Φωτιάδης, Αβραμόπουλος, Καράγιωργα, Φεσσά, Τσάκαλης, Σμπιλίρης, Μάρκου. Επόμενο κτίριο που φιλοξένησε το σχολείο ήταν αυτό του Π. Δρακονταειδή στη συμβολή των οδών Ρόδου και Σίφνου.

 

Στο δεύτερο όροφο σε μακρόστενες αίθουσες παρακολουθούσαμε τα μαθήματα ενώ από τον πρώτο όροφο ανέβαιναν ο ήχος της κορδέλας του ξυλουργείου και οι οσμές από τα λουστράρισμα των επίπλων.

 

Στο απέναντι άχτιστο τότε οικόπεδο ήταν η αυλή όπου και συγκεντρωνόμασταν για την πρωϊνή προσευχή, τη "στρατιωτική" παράταξη και τις "παρατηρήσεις" του Διευθυντή για τα μαλλιά των αγοριών και για τις μπλέ μαθητικές ποδιές των κοριτσιών.

 

Επόμενος σταθμός του σχολείου ήταν οι αίθουσες στο ισόγειο της προσφυγικής πολυκατοικίας, Ηρακλείου και Τερψιθέας στην πλατεία Μακρυγιάννη, η οποία τότε, αδιαμόρφωτη και χωμάτινη, αποτελούσε την αυλή μας και το "γυμναστήριό" μας. Σ΄αυτές τις αίθουσες σήμερα στεγάζεται το Κέντρο Φιλίας και Αλληλεγγύης Δημάρχου Νίκου Νικολόπουλου του Δήμου.

 

Καλύτερη κατάσταση βέβαια αλλά ενθυμούμαι και αποχή των μαθητών – σε εποχή δικτατορίας – με αιτία έναν σωλήνα αποχέτευσης που περνούσε στο δάπεδο μιας αίθουσας και είχε σπάσει με τα ανάλογα μυρωδάτα αποτελέσματα. Επόμενος, προτελευταίος, σταθμός το 1974 το διώροφο κτίριο Κοιλαρά στη συμβολή Μ. Αλεξάνδρου και Ελ. Βενιζέλου, όπου σήμερα στεγάζονται τράπεζα, ΕΛΤΑ, γραφεία.

 

Θεωρήθηκε τότε "κολλέγιο" για τους ωραίους χώρους, τις αίθουσες, για τον στεγασμένο χώρο Γυμναστικής, για το κυλικείο της Ελευθερίας και του Αντώνη Κεραντζάκη, μετέπειτα για πολλά χρόνια Επιστάτη του σχολείου.

 

Από αυτά τα σχολεία αποφοίτησα μαζί με πολλούς άλλους και άλλες κι όμως οι κακές συνθήκες και υποδομές δεν μας εμπόδισαν, αντίθετα μας πείσμωσαν για ένα καλύτερο αύριο, για πρόοδο και μας όπλισαν με αγάπη, όνειρα και ιδέες για τη ζωή. Με τη μεταπολίτευση του 1974, τοποθετήθηκαν στις 3-9-1974 νέοι Διευθυντές οι Δημήτριος Χαλιώτης και Τιμόθεος Στεφανάκης.

 

Το 1976 αποχωρίζεται από το Γυμνάσιο και δημιουργείται το Μικτό Λύκειο Αγίας Βαρβάρας με πρώτο Διευθυντή τον Τιμόθεο Στεφανάκη, τον οποίο διαδέχτηκαν το 1978 η Αφροδίτη Λιαπίκου, το 1979 για σύντομο διάστημα η Έλλη Κυριακάκη – Κομίνη και πάλι η Αφροδίτη Λιαπίκου από τον Ιούλιο του 1979.

 

Το 1980 μετονομάζεται σε Γενικό Λύκειο Αγίας Βαρβάρας και το σχολικό έτος 1982-83 μεταφέρεται στο καινούριο και σημερινό κτίριό του στη συμβολή της Ελ. Βενιζέλου με τη Δ. Κομνηνού, στον πρώην χώρο της Αποστολικής Διακονίας απέναντι από τον ιερό ναό της πολιούχου Αγίας Βαρβάρας, εκεί όπου είχε γίνει μεγάλη συγκέντρωση υπό βροχή των φορέων και των κατοίκων της πόλης, επί Δημαρχίας Μήτρου Σουλιμιώτη, για τη διεκδίκηση του χώρου και την ανέγερση των σχολικών συγκροτημάτων και όπου πλείστοι νέοι εκείνης της εποχής είχαμε φάει τα γόνατά μας στο χωμάτινο γήπεδο ποδοσφαίρου και είχαμε ζήσει όμορφες στιγμές με κούνιες και γύρο του θανάτου στα πανηγύρια. Το 1984 ορίζεται Διευθύντρια η Ελένη Μελά.

 

Το 1985 μετονομάζεται σε 1ο Γενικό Λύκειο Αγίας Βαρβάρας καθώς δημιουργείται και το 2ο Γενικό Λύκειο, στο οποίο τοποθετήθηκα από μετάθεση ως φιλόλογος. Πρώτος Διευθυντής του 1ου Λυκείου ο Στέφανος Κάργας, δεύτερη Διευθύντρια το 1991 η Γαλάτεια Δίπλα και τρίτος Διευθυντής το 1997 ο Ευστράτιος Σταφίδας.

 

Το 1999 μετονομάζεται σε 1ο Ενιαίο Λύκειο Αγ. Βαρβάρας. Το 2005, μετά την τραγική απώλεια του Ευστράτιου Σταφίδα, ορίστηκε ως αναπληρωτής Διευθυντής ο Σωτήριος Κόχυλας.

 

Το 2006 μετονομάζεται και πάλι σε 1ο Γενικό Λύκειο Αγ. Βαρβάρας έως σήμερα. Το 2007 ορίστηκε Διευθυντής ο Διονύσιος Δρεμπέλας και το 2011 ο Αναστάσιος Λεμπέσης.

 

Το 1ο Γενικό Λύκειο Αγ. Βαρβάρας συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια αυτόνομης πορείας και 43 χρόνια από το ξεκίνημά του ως ενιαία εκπαιδευτική δομή, ως εξατάξιο Γυμνάσιο το 1972. Φυσικά, μετά από τόσα χρόνια, οι σημερινές κτιριακές υποδομές του δεν έχουν καμμία σχέση με τη μακρινή εποχή της δημιουργίας του.

 

Το κτίριο και οι υποδομές του χαρακτηρίζονται πολύ καλές και λόγω των διαχρονικών μεγάλων ή μικρών τεχνικών παρεμβάσεων από τον Ο.Σ.Κ. ή το Δήμο Αγίας Βαρβάρας και λόγω των πολλών, όμορφων εικαστικών παρεμβάσεων μαθητών/-τριών του σχολείου σε εσωτερικούς τοίχους και λόγω του πράσινου που το περιβάλλει.

 

Διαθέτει δύο ευρύχωρα εργαστήρια Φυσικών επιστημών και Χημείας – Βιολογίας, ένα εργαστήριο πληροφορικής, μια αίθουσα Τεχνολογίας, μία αίθουσα καλλιτεχνικών και προβολών, ευρύχωρες, άνετες αίθουσες διδασκαλίας, κλειστό γυμναστήριο και αίθουσα πολλαπλών χρήσεων.

 

Το παρόν κείμενο – ιστορικό αφιερώνεται σε όλους και όλες τις αποφοίτους του, σε όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας του, στους εν ζωη και μη εν ζωη όντες, που μοιράζονται κοινές αναμνήσεις όμορφες αλλά και δύσκολες, αν και στο πέρασμα του χρόνου συνήθως όλα γλυκαίνουν ή αποκτούν φαιδρή όψη.

 

Αφιερώνεται σε όλους αυτούς που έχοντας ως παρακαταθήκη τα χρόνια φοίτησης στο Λύκειο διέπρεψαν και διαπρέπουν στη ζωή, όπου ετάχθη έκαστος, με αξιοπρέπεια και περηφάνεια.

 

Είτε είναι πρόεδροι σημερινού πολιτικού κόμματος όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης, είτε Δήμαρχοι όπως ο Γεώργιος Καπλάνης, είτε είναι ιατροί, παιδαγωγοί, δικηγόροι, μηχανικοί, οικονομολόγοι, ηθοποιοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, εργαζόμενοι, οικογενειάρχες.

 

Αφιερώνεται, φυσικά, και σε όλους και όλες τις συναδέλφους εκπαιδευτικούς, που πέρασαν από το σχολείο ως ισχυρά πρότυπα ήθους και δημοκρατίας και πρόσφεραν γνωστικά εφόδια στους μαθητές τους με αγάπη, μεράκι και αξιοπρέπεια καθώς και σε αυτούς τους εκπαιδευτικούς – δασκάλους που σήμερα προσφέρουν με πίστη, υπομονή, παιδαγωγικό ενδιαφέρον και αγάπη για τους μαθητές, μαθήτριές τους και για το έργο τους, συνεχίζοντας την ιστορία του σχολείου και τις θετικές παραδόσεις του.

 

Αναστάσιος Λεμπέσης