_{Επιτέλους το ποδήλατο να είναι}

_{το κυρίαρχο μέσο στο Αιγάλεω…}
 

του Δημήτρη Παπαϊωάννου

_{Όλοι να παραμερίσουμε υπέρ των ποδηλατών… Έστω και με το ζόρι, σιγά-σιγά να γίνουμε ποδηλάτες.  Μπας και κατέβει και κανένας νόμος στη Βουλή που να υποχρεώνει τους Αιγαλεώτες σε χρήση του ποδηλάτου. Ως συνήθως κάποιοι θα παρεξηγηθούν. Στην περίπτωσή μου βρίσκω στο ποδήλατο το όχημα για κάθε χρήση… Πριν από μέρες, μια τράπεζα είχε εγκαίνια και οργάνωσε ένα παρτάκι στην πλατεία. Από την εξέδρα, ο παρουσιαστής ανακοίνωσε την άφιξη κάποιων ποδηλατών, οι οποίοι με μπαλόνια έγιναν μέρος του πάρτι, σε ύφος “Ας χειροκροτήσουμε και τους ποδηλάτες”, σαν να επρόκειτο για κάτι το σπουδαίο. Είναι αλήθεια όμως ότι πολλά παιδιά έχουν βρει στο ποδήλατο το ιδεώδες μέσο άθλησης και ιδεών. Όπως και να το κάνουμε κάπου θα χωρέσει και ένα ποδήλατο, το οποίο πάντα παραπέμπει συνειρμικά στην υγεία μας... Με απλά λόγια να δείξουμε ότι διαθέτουμε οικολογική συνείδηση. Είναι απλούστατο! Επιστρατεύουμε ποδηλάτες. Κανένα πρόβλημα. Κι όμως ένα ποδήλατο θα μας δώσει τη λύση. Προτιθέμεθα να πετάξουμε ένα πυροτέχνημα σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας για να προωθήσουμε το ποδήλατο λέμε και ξεμπερδεύουμε… Φυσικά το ποδήλατο, δηλώνει την παιδικότητα μας, την αθωότητα μας, την νοσταλγία μας, τις αναμνήσεις μας και τα συναισθήματα μας. Άρα να το φωνάξουμε δυνατά! “Με ένα ποδήλατο, ξεχνιέμαι, είναι το βασίλειό μου! Και μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ξεχάσαμε το βασικότερο: Ότι το ποδήλατο δεν είναι διαφημιστικό όχημα, ούτε ένα “ουάου, τι καλά που περνάμε!” Κι όμως, είναι ένα μέσο μετακίνησης που πρέπει να συνυπάρχει αρμονικά με τους πεζούς, τα δίκυκλα και τα αυτοκίνητα…
Στο Αιγάλεω που εγώ ζω, προς το παρόν δεν υπάρχει ποδηλατοδρόμος στο Δήμο μας. Κι αν κάποιος υπάρχει, είναι εντελώς παρακμασμένος… Στο δικό μου όμως μυαλουδακι είναι εύκολο να υπάρξει. Το πιστεύω! Γι’ αρχή στο Αιγάλεω μπορεί να υπάρξει γύρο από το Άλσος, όπου οι ποδηλάτες και ο αριθμός των ποδηλάτων διαρκώς θα αυξάνεται. Το θέμα είναι να το  προσέξει ο Δήμαρχος μας και να ασχοληθεί σοβαρά με τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις προκειμένου αρχίσουμε να κινούμαστε με ασφάλεια. Τόσο για τους ποδηλάτες και φυσικά για τους πεζούς μη τυχόν διαταράσσεται η κίνηση πεζών και ποδηλατών. Έτσι που ο ποδηλατοδρόμος να μην αποδειχτεί άχρηστος και μετά τον επανασχεδιάσουμε. Από την άλλη, θα είναι λάθος να κλείνει μέρος της πόλης προκειμένου να κυκλοφορούν μόνο ποδήλατα. Άντε, να κάνουμε και στους πεζούς τη χάρη, να κυκλοφορούν κι αυτοί! Έτσι προωθείται η ιδέα του ποδηλάτου... Από την άλλη, κάποιοι θα φωνάζουν ότι “Παραδίνουν την πόλη”. Τι βαρύγδουπη έκφραση, Θεέ μου! ) “αποκλείοντας τα αυτοκίνητα” ( γιατί; Για τιμωρία; ) Και κάνοντας τους πάντες εχθρούς των ποδηλατών; Οι ποδηλάτες δεν είναι ακτιβιστές. Δεν είναι περιθωριακοί. Δεν είναι μυστήριοι χομπίστες. Δεν είναι εκκεντρικοί αργόσχολοι. Δεν είναι ταγμένοι σε κανέναν ιερό σκοπό. Δεν είναι πολίτες με ειδικές ανάγκες. Είναι κανονικοί άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να έχουν και αυτοκίνητο ή μηχανάκι ή να περπατούν κιόλας. Μπορεί, δηλαδή, να είναι ποδηλάτες, πεζοί, δικυκλιστές, οδηγοί αυτοκινήτων και επιβάτες λεωφορείων..
 Από την άλλη}

_{Τον τελευταίο καιρό εξελίσσεται ένας ιδιότυπος πόλεμος στην Αθήνα: Πεζοί εναντίον ποδηλατών. Επειδή στην παλιά παραλία ο ποδηλατοδρόμος καταλαμβάνει το ένα τρίτο του πεζοδρομίου και το ένα και βάλε τρίτο καταλαμβάνουν οι μικροπωλητές με τα απλωμένα σεντόνια, για τους πεζούς μένει ελάχιστος χώρος. Με το δίκιο τους οι άνθρωποι διαμαρτύρονται. Με το δίκιο τους οι ποδηλάτες (εφόσον έχουν τον θεσμοθετημένο χώρο τους ) τους το επισημαίνουν. Και δωστου οι διαμαρτυρίες, οι αντεγκλήσεις, οι φωνές. Να πεις ότι δεν έχουν δίκιο οι πεζοί; Έχουν. Είναι παράλογα λίγος ο χώρος που τους μένει. Έχουν δίκιο, όμως και οι ποδηλάτες. Και τι συμβαίνει σε ένα σημείο το οποίο “έχει παραδοθεί στους ποδηλάτες” και “το ποδήλατο είναι το κυρίαρχο μέσο”, όπως το θέλει ο εκάστοτε δήμαρχος. Κόντρα πεζών και ποδηλατών, αυτό συμβαίνει. Όσες φορές έχουν κλείσει δρόμοι προκειμένου “να παραδίδεται η πόλη στους ποδηλάτες”, δημιουργείται κυκλοφοριακό κομφούζιο. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων βρίζουν, κάποιοι που θέλουν να κυκλοφορήσουν στο κέντρο με τα πόδια δυσκολεύονται να φτάσουν σε αυτό, αφού οι δρόμοι περιμετρικά φτάνουν στα όριά τους, αλλά εμείς… “παραδίδουμε την πόλη στους ποδηλάτες”. Όχι, δεν πάει έτσι. Δεν μπορείς με το ζόρι να υποτάξεις τους πάντες στο ποδήλατο. Πρέπει να αντιδράσουμε, πρώτοι-πρώτοι, εμείς οι ποδηλάτες. Μέσα που ξεκινούν από τη λογική “να αποκλείσουμε” και “να καταστήσουμε κυρίαρχο” είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Πρώτα πρέπει να πείσουμε, ότι η ζωή με το ποδήλατο είναι πιο ωραία για τους ίδιους τους ποδηλάτες. Ταυτόχρονα, πρέπει να ενισχύσουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς ( αυτό είναι μια άλλη συζήτηση για τη Θεσσαλονίκη και θα γίνει προσεχώς), να προβλέψεις κάπως για τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, να φροντίσεις για την ομαλή ροή της κίνησης. Και να επιμείνεις, να βελτιώνεις, να προσθέτεις, να αφαιρείς, να δείξεις αποφασιστικότητα επειδή υπάρχουν αποτελέσματα. Αλλά μην ξεκινάς με “αποκλεισμό”, “παράδοση” και “κυριαρχία”, βρίσκεις μέχρι κι εμένα τον ποδηλάτη απέναντί σου. Και το λέω αυτό γιατί δεν θέλω να κάνω εχθρούς τους οδηγούς των αυτοκινήτων. Δεν το αξίζω…}