Άρθρο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

(Πρώην Γενικός Γραμματέας Διαχείρισης Υγρών και Στερεών Αποβλήτων

του Υπ. Εσωτερικών)

Για να πάει η Ν.Δ πιο μακριά…

ΕΚΛΟΓΗ αρχηγού λοιπόν. Για άλλη μια φορά, η Νέα Δημοκρατία καλείται να επιλέξει τον ηγέτη γύρω από τον οποίο θα συνασπισθεί, ώστε να παρουσιάσει στην ελληνική κοινωνία ένα καινούργιο, ελκυστικό αφήγημα. Και να μπορέσει, μέσα στο επόμενο διάστημα, να δίνει νικηφόρα τη μάχη της καθημερινότητας, ώστε να διεκδικήσει και πάλι την εμπιστοσύνη των Ελλήνων, και να βγάλει τη χώρα από τη βαθιά κρίση στην οποία έχει βυθιστεί τα τελευταία χρόνια.

Η εμπειρία της εκλογής νέας ηγεσίας δεν είναι καινούργια για εμάς. Τη ζήσαμε με τον Γεώργιο Ράλλη. Τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Τον Μιλτιάδη Έβερτ. Τον Κώστα Καραμανλή. Τον Αντώνη Σαμαρά. Κάθε φορά, μέσα από τη διαδικασία της ζύμωσης ιδεών και της σύγκρουσης απόψεων, η Νέα Δημοκρατία έγινε πιο δυνατή. Και επομένως, περισσότερο χρήσιμη για την ελληνική κοινωνία.

ΑΥΤΟ πρέπει να διαφυλάξουμε ότι θα συμβεί και σήμερα. Η Νέα Δημοκρατία άλλωστε υπήρξε ιστορικά η παράταξη της εθνικής ευθύνης και του μέτρου. Που πολλές φορές κλήθηκε να σηκώσει βάρη τα οποία δεν της αναλογούσαν. Για να διορθώσει τα λάθη άλλων παρατάξεων, που είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου. Σήμερα βεβαίως ζούμε σε μια εθνική ιδιαιτερότητα. Οι πολίτες έχουν απαξιώσει την πολιτική. Απέχουν και δεν συμμετέχουν. Λίγη σημασία δίνουν στο ποιος τους εκπροσωπεί. Ο καθένας βυθίζεται στο προσωπικό πρόβλημά του και δεν κοιτάζει πέρα και μακριά. Τα αποτελέσματα αυτής της αδιαφορίας τα ζήσαμε πολύ έντονα και με την προβληματική αντιπροσώπευση της κοινωνίας στη σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εκείνοι που είχαν απογοητευτεί και ήθελαν να τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησαν να μείνουν σπίτι τους και να μην πάνε να ψηφίσουν, με αποτέλεσμα να μην αλλάξουν τίποτα. ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα είχαμε, ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα έχουμε. Γι’ αυτό και το βάρος της ευθύνης που καλείται να σηκώσει στους ώμους της η Νέα Δημοκρατία, ως κεντρικός φορέας της ελληνικής Κεντροδεξιάς, είναι μεγαλύτερο. Η ηγεσία που θα προκύψει από τις εσωκομματικές εκλογές θα πρέπει να ενώσει την παράταξη, ώστε στη συνέχεια να ενώσει και τους υπόλοιπους Έλληνες. Να πείσει ότι μάθαμε από τα λάθη μας. Να εμπνεύσει ότι θα είμαστε διαφορετικοί. Σε αυτή τη διαδικασία, ο καθένας μπορεί να έχει τις προτιμήσεις του, πολιτικές και προσωπικές. Δεν πρέπει ωστόσο να χάσουμε την καρδιά μας. Και, επίσης, να μη χάσουμε το μέτρο. Η εμπειρία μας έδειξε ότι μια μεγάλη παράταξη γίνεται μεγαλύτερη, όταν εκείνος που ηγείται ξεκινάει με σημείο αναφοράς τη σύνθεση, για να ανοιχτεί σε επιμέρους τάσεις της.

ΟΤΑΝ στο πρόσωπό του μπορούν να συνασπιστούν οι περισσότερες δυνατές δυνάμεις. Όταν ενώνει και δεν χωρίζει. Δεν προκαλεί αντισυσπειρώσεις. Κάποιοι θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε γενιά, προβάλλοντας το παράδειγμα Τσίπρα. Είδαμε ωστόσο πόσο ακριβά κόστισε στους Έλληνες αυτό το πείραμα. Και ξεχνούν επίσης ότι «χθες» υπάρχει σε κάθε γενιά. Στην εποχή μάλιστα της ραγδαίας έκρηξης των socialmedia, λίγα πράγματα μπορεί να μείνουν «σιωπηλά». Προσωπικά πιστεύω ότι εκείνο που χρειάζεται η Νέα Δημοκρατία είναι να αλλάξει… μυαλά. Νοοτροπία. Αντίληψη των πραγμάτων. Σεβόμενη τον αξιακό κώδικα που εξακολουθεί να συγκινεί κοινωνικές πλειοψηφίες. Και χωρίς να υποκύπτει στο εφήμερο και τον εντυπωσιασμό. Δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν πρέπει να γίνουμε. Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να παραμείνει αταλάντευτα απέναντι στο λαϊκισμό. Από όπου κι αν προέρχεται.