Οι μισοί νέοι ηλικίας 25 ως 34 ετών ζουν μαζί με τους γονείς τους. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία το ίδιο ποσοστό υπάρχει από το 2008 και έπειτα με μικρή αύξηση κάθε έτος.

Πρακτικά η απουσία κοινωνικών και αναπτυξιακών δομών σε συνδυασμό με την έντονη προστατευτική νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας, οδηγεί τους νέους στην πιο παραγωγική τους φάση να διαμένουν με τους γονείς τους.

Αυτό συνεπάγεται έλλειψη δυνατοτήτων αυτονόμησης που έχει έντονη οικονομική χροιά και επίσης σημαίνει έντονη επιρροή στις αποφάσεις για την κοινωνική τους ζωή που λαμβάνουν οι νέοι ιδίως στο θέμα του γάμου.

Το θέμα έχει δυο πλευρές, από τη μία όσους πραγματικά δεν δύνανται να κάνουν κάτι άλλο αντιμετωπίζοντας το γεγονός να μείνουν άστεγοι και μη έχοντας επαρκή εισοδήματα, οπότε μένουν και προσπαθούν να αλλάξουν την κατάσταση (απουσία αναπτυξιακών-κοινωνικών δομών)

και από την άλλη όσοι είτε μπορούν να μείνουν μόνοι τους αλλά προτιμούν την αίσθηση ασφάλειας της πατρική οικείας είτε έχουν συνηθίσει στην αντιμετώπιση των οικονομικών τους προβλημάτων στην απλή λύση της παραμονής στο σπίτι.

Και οι δυο αιτίες έχουν εξίσου σημασία μιας και η χώρα συνολικά χρειάζεται την πρόοδο των νέων και αυτή δεν μπορεί να επέλθει όταν στο βασικό κομμάτι της στέγης και της διαβίωσης οι μισοί άνθρωποι 25-34 ετών βρίσκονται στην κατάσταση της παραμονής με τους γονείς. Αυτό καταδεικνύει και τις ελάχιστες προοπτικές ουσιαστικής ανάπτυξης που υπάρχουν στην Ελλάδα ευρύτερα.


Tασιόπουλος Σταύρος,

Δικηγόρος, MΔΕ Δημοσίου Δικαίου & Πολ. Επιστήμης