_{10 ΜΙΚΡΟΙ ΝΕΓΡΟΙ …. ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΤΟ 5ο ΛΥΚΕΙΟ}

_{Τη Δευτέρα 26 Ιουνίου, οι “Δέκα μικροί νέγροι” της Αγκάθα Κρίστι, ζωντάνεψαν δραματουργικά, στο αμφιθέατρο του 5ου ΓΕ.Λ ΑΙΓΑΛΕΩ. Σε ένα συναρπαστικό παιχνίδι με το κοινό, οι θεατές αναζήτησαν τον δολοφόνο σε ένα γαϊτανάκι εγκλημάτων, όπου όλοι ήταν ταυτόχρονα υποψήφιοι θύτες και θύματα. Δέκα ετερόκλητοι καλεσμένοι προσκαλούνται από τον “Α.Γ.Νώστο” οικοδεσπότη, στο νησάκι του Νέγρου, στο Ντέβον. Οι ζωές τους αναστατώνονται από ένα ηχογραφημένο μήνυμα, που αποκαλύπτει καλά κρυμμένα μυστικά από τη ζωή τους… Και ενώ αρχικά δηλώνουν και φαίνονται όλοι αθώοι, στην πορεία συνειδητοποιούν την πιθανότητα ευθυνών τους. Οι κατηγορίες αναμοχλεύουν βασανιστικά ερωτήματα σχετικά με την έννοια της ενοχής και του εγκλήματος: Τι είναι τελικά έγκλημα; Οι σκέψεις; Οι λέξεις; Οι πράξεις και αποφάσεις μας; Και τι είναι Δικαιοσύνη; Ποιος την αποδίδει και πώς; Μήπως “ο Θεός προτιμά να αφήνει αυτή την άχαρη πράξη απονομής της δικαιοσύνης στους ανθρώπους”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο “άμεμπτος” (;) δικαστής Γουόργκρεϊβ;
Τα παιδιά εξέπληξαν με το υποκριτικό ταλέντο τους, δοκιμαζόμενα σε ένα απαιτητικό έργο με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Το μυστήριο καλλιέργησε, από τα πρώτα λεπτά της παράστασης, σε μια παγωμένη σκηνή, η αφηγήτρια Ειρήνη Ηλιοπούλου, σε ένα μικρό αλλά καθοριστικό πέρασμα, παρουσιάζοντας τους καλεσμένους του ιδιόμορφου οικοδεσπότη και σπέρνοντας, με τα σχόλιά της, υποψίες προς όλους. Η Φιλιώ Μπαλτσιώτη (Έθελ Ρότζερς) ενσάρκωσε με επιτυχία το ρόλο της οξύθυμης μαγείρισσας, που ανέλαβε την εξυπηρέτηση των αινιγματικών καλεσμένων. Η Θεώνη Μπογιατζάρα (Ολίβια Ρότζερς) μπόρεσε να τιθασεύσει το έντονο ταμπεραμέντο της, για να υποδυθεί την φλεγματική οικονόμο, που μπορεί να συγκρατεί την ψυχραιμία της, ακόμα και στις πιο τραγικές προσωπικές στιγμές, επιτελώντας το καθήκον της. Ο Δαμιανός Μαυρίδης (Άντονι Μάρστον) απέδωσε αυθεντικά τον εγωκεντρικό και αυθάδη προκλητικό νέο της εποχής, προσδίδοντας έναν νεανικό τόνο στη συντηρητική κατά τα άλλα ομήγυρη και δοκιμάζοντας ιδιαίτερα τον κώδικα ηθικής της δεσποινίδος Μπρεντ! Απίστευτη η συμβολή της Κατερίνας Μονέδα (Έμιλι Μπρεντ) στο ρόλο της αυστηρής αριστοκράτισσας. Δούλεψε με την παραμικρή λεπτομέρεια το ρόλο της, ενδυματολογικά, κινησιολογικά, υφολογικά, πλάθοντας μια προσωπικότητα αμείλικτη μπρος σε οποιοδήποτε ηθικό ατόπημα. Από τα βέλη της δεν ξέφυγε ούτε ο Δημήτρης Ζυγιώτης, ως απόστρατος λοχαγός Φίλιπ Λόμπαρντ, ο οποίος διαχειρίστηκε με απόλυτο κυνισμό και ειρωνεία μέχρι τέλους τις τραγικές καταστάσεις, εμπαίζοντας τους άλλους για την εύκολη αποποίηση των ευθυνών τους. Η φυσικότητά του έδινε την αίσθηση ότι έπαιζε τον εαυτό του!!! Ο Αλέξανδρος Τζήλος, ως ο υποχόνδριος απόστρατος στρατηγός Μακένζι, που στοιχειωμένος από τα φαντάσματα του παρελθόντος, χάνει σχεδόν τα λογικά του, “μίλησε” κυρίως με τα βλέμματα, τις κινήσεις και τη στάση του σώματος, σε μια εξαιρετική παρουσία. Η Ιωάννα Μιχαλοπούλου, ως ιδιωτική ντετέκτιβ, εξωτερικεύοντας πιθανόν τις σκέψεις του μέσου θεατή σχετικά με την ενοχή των ηρώων, έμεινε σταθερή στο περίγραμμα του ρόλου της ξετυλίγοντας το αστυνομικό της δαιμόνιο και αποπνέοντας απόλυτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση για την ορθότητα των κρίσεών της. Παρέμεινε ουσιαστικά ένας εξωτερικός παρατηρητής των τεκταινομένων, μολονότι εντός της παράστασης! Η Γρηγορία Μπλάνα (ψυχίατρος Άμστρογκ) έπαιξε πολύ πειστικά με τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας της, που είχε καθοριστικά στιγματιστεί από ένα “αμαρτωλό” παρελθόν, άλλοτε υστερική και αυτοκαταστροφική, άλλοτε επιθετική και άλλοτε διατηρώντας την αυτοκυριαρχία της. Με απίστευτο συναισθηματισμό η Κατερίνα Γιανναρά, εσωτερίκευσε το ρόλο της Βέρας Κλαίηθον ( που προσκλήθηκε ως γραμματέας στην οικία), της οποίας ο εύθραυστος ψυχισμός κλονίζεται βαθμιαία. Ο Θεμιστοκλής Κοκώνης καθήλωσε το κοινό ως δικαστής Γουόργκρεϊβ, που ακόμα και εκτός δικαστηρίου, εξακολουθεί να δικάζει και να καταδικάζει… Μια μετρημένη παρουσία σε όλη τη διάρκεια του έργου, που κρύβει απίστευτο δυναμισμό.
Στοχαζόμενοι τώρα την επιλογή μας και έχοντας στο νου μας το εφηβικό κυρίως κοινό που μαγεύτηκε και παρακολούθησε την παράσταση με αμείωτο ενδιαφέρον, για να μαντέψει το θύτη, ο οποίος κινεί αθέατα τα νήματα, καθιστώντας ακούσια εκτελεστικά όργανα της πλεκτάνης του τα ανυποψίαστα θύματα και σχεδόν υποτάσσοντας τη φυσική ροή των πραγμάτων στο σατανικό σχέδιό του, απαντούμε με σχετική σιγουριά: Αρέσει… το μυστήριο!! Και τώρα μπορούμε να πούμε ότι μάλλον αυτό διεγείρει και το ενδιαφέρον των μαθητών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι έφηβοι είναι από μόνοι τους για τους γονείς, τους δασκάλους, ακόμα και γι’ αυτούς τους ίδιους, ένα μυστήριο. Μυστήριο λοιπόν!! Αυτή είναι η λέξη-κλειδί που μας οδήγησε στη βασίλισσα του αστυνομικού μυστηρίου, την Αγκάθα Κρίστι και χαρήκαμε τη δαιδαλώδη πλοκή, τις ανατροπές, την αγωνία, τόσο στην πλατεία τη μέρα της παράστασης, όσο και στα παρασκήνια στη διάρκεια του στησίματος της παράστασης.}