_{Κι αν χάσουμε, ας χάσουμε ηρωικά}

_{και όχι μπακαλίστικα...}

_{Είμαστε πράγματι σε τέτοια κρίσιμη κατάσταση; Πρέπει να κάνουμε στ’ αλήθεια αυτές τις θυσίες;.. Ομολογώ δεν ξέρω!.. Διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ακούω,  ακούω, ακούω τα πάντα κι όμως κανείς δεν μπορεί να ησυχάσει το κεφαλάκι μου από τους πόνους που  αισθάνομαι κάθε μέρα και κάθε νύχτα, λες και κάποιοι με ξεσκίζουν από πίσω κι από εμπρός όποτε τους γουστάρει... Πρώτοι από δαύτους οι υπουργοί Οικονομικών Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμος, Στουρνάρας, οι οποίοι κατά σειρά συνεχίζουν να παραδίδουν την χώρα σαν σκυτάλη στους άλλους, οι οποίοι περιμένουν με μεγάλη υπομονή να την πάρουν και να την μεταφέρουν στη φτώχεια… Κι όμως τέσσερα χρόνια πέρασαν σαν αστραπή από μπροστά μας κι αυτοί δεν έπαψαν να μιλάνε, ακόμα και τώρα, για παγώματα στους μισθούς, για έκτακτες εισφορές στα σπίτια, για συνεχόμενες αρπαγές στις τσέπες των συνταξιούχων, για τις περικοπές επιδομάτων της ανημποριάς… Δυστυχώς, αυτοί έχουν το χρήμα και δεν τους νοιάζει, προς το παρόν… Και κάπως έτσι συνεχίζουν να πετσοκόβουν τις ψυχές μας σα χασάπηδες, τη στιγμή που και ο καινούριος πρόεδρος της Βουλής Μειμαράκης, βρίσκει ότι το κανάλι της Βουλής δεν στοιχίζει και πολύ ακριβά ρε παιδί μου… Άς το κρατήσουμε λοιπόν για να βάλουμε τους δικούς μας και γιατί όχι να κάνουμε κι ένα ραδιόφωνο βουλευτικό να μας βρίσκεται. Το δεν στοιχίζει ακριβά, είναι περίπου όσο το ποσόν που θα εξοικονομήσει το κράτος από τις συνενώσεις των Εφοριών της Αττικής. Κι όλα αυτά την εποχή του διαδικτύου που με μια κάμερα κι ένα site  μπορεί όποιος θέλει να παρακολουθεί 24 ώρες τη μέρα τη Βουλή χωρίς κόστος! Και όμως ναι, η ελληνική βουλή διαθέτει βουλευτική τηλεόραση και ραδιόφωνο.}

_{Παγκόσμια πρωτοτυπία, ούτε ο Τσάβες. Μάλιστα όταν ανέλαβε η νέα υπουργός Αγροτικής ανάπτυξης κατήγγειλε το «αγροτικό» κανάλι που διέθετε το υπουργείο της, άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία, υπουργικό κανάλι που δεν εκπέμπει αλλά στοιχίζει μερικά εκατομμύρια το χρόνο. Παραδόξως δεν καταργήθηκε, άρχισαν οι συζητήσεις μήπως στοιχίζει στο εξής λιγότερα.. Σ’ αυτή την υπέροχη χώρα με τα τρία κρατικά κανάλια, τα 4 ψηφιακά, καμιά 20αριά ραδιόφωνα και δεκάδες άλλα ραδιοτηλεοπτικά μέσα κρατικά, κομματικά, δημοτικά, εκκλησιαστικά, που τα πληρώνει όλα ο φορολογούμενος πολίτης, συζητάμε για βουλευτικές και υπουργικές τηλεοράσεις αλλά και ραδιόφωνα. Ποιος να μας πάρει στα σοβαρά; Είναι κανείς που δεν ξέρει ότι αυτά τα χρεοκοπημένα και μηδενικής ακροαματικότητας είναι, οι τρόποι να μεταφέρουν το κρατικό χρήμα στα κομματικά ταμεία, στην αγορά πολιτικής υποστήριξης από τους δημοσιογράφους και διορισμοί κομματικών στελεχών;.. Άμα πραγματικά η χώρα ήταν στην εντατική, όπως μας λένε, κάθε σοβαρή κυβέρνηση θα έλεγε, κρατάμε ένα τηλεοπτικό κανάλι και 2-3 ραδιόφωνα, όπως σ’ όλο τον κόσμο. Και τα υπόλοιπα γεια σας. Όποιος δήμαρχος, παπάς, κόμμα θέλει να κάνει τον Μέρντοχ με τα λεφτά του έχει καλώς και όχι με τα λεφτά του ελληνικού λαού.. Και κάπως έτσι θυμήθηκα μια παλιά ειδησεογραφία που αφορούσε σκάνδαλο λαθρεμπορίου τσιγάρων στη κρατική ΣΕΚΑΠ, γιατί το κράτος φτιάχνει και τσιγάρα. Ένα άλλο σκάνδαλο, ύψους 30 εκατομμυρίων στη Θεσσαλονίκη, που υπεξαίρεσαν τα χρήματα από τις εισφορές των εργαζομένων στις δημοτικές επιχειρήσεις. Έχουμε πολλές τέτοιες, ίσα, με 1.500… Το ένα τρίτο απ’ αυτές είναι στα χαρτιά. Οι μισθοί των δημοτικών αρχόντων αυξάνονται με τους μισθούς των επιχειρήσεων, ο δήμαρχος εκεί παίρνει ένα δεύτερο μισθό γιατί είναι αντιπρόεδρος στην «Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας». Τι είναι πάλι αυτό; Είναι μια «εταιρεία για τη δημιουργία πυρήνων επιχειρηματικής καινοτομίας», απλώς εκεί είναι μερακλήδες και πατριώτες και όλα τα λένε Μεγαλέξανδρους και Βουκεφάλες. Γιατί αν δεν ξέρουν οι δήμαρχοι από επιχειρηματική καινοτομία, ποιος ξέρει; Εκατοντάδες εταιρείες, εστίες διαφθοράς, όλες χρεοκοπημένες φυσικά. Αυτοί που θέλουν να κρύψουν αυτή την κατάσταση και μεταμφιέζονται σε «υπερασπιστές του Δημοσίου Τομέα» μιλάνε συνέχεια για τον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή, που ιδιωτικοποιούνται και τι πάθαμε από το νεοφιλελευθερισμός και τέτοια… Το ζήτημα δεν είναι εκεί, γιατί καημός δεν ήταν να χαμε και μια εταιρεία τηλεφωνίας κρατική. Το θέμα είναι η απίστευτη κραιπάλη και λαφυραγώγηση του δημοσίου χρήματος που γίνεται σ’ ολόκληρη την Ελλάδα με χιλιάδες τέτοιες κρατικές, δημοτικές ΔΕΚΟ, Νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, εκκλησιαστικές κι ότι άλλο μπορούν να φανταστούν εταιρείες, μαύρες τρύπες όπου χάνεται το δημόσιο χρήμα. Κατασκευαστικές εταιρείες που έχουν τα υπουργεία για να χτίζουν τα κτίρια τους, 14 χιλιάδες στελέχη στις ΔΕΚΟ και τους οργανισμούς. Μια υπηρεσία μόνο, οι συγκοινωνίες πρωτευούσης ας πούμε, χωρίζεται σε καμιά 10αριά εταιρείες οι οποίες έχουν από καμιά 10αριά θυγατρικές η καθεμιά, οι οποίες έχουν από  μερικούς οργανισμούς, οι οποίοι ιδρύουν από μερικές επιτροπές και στην πορεία χάνεται ο αριθμός εταιρειών, διευθυντών, προέδρων, μελών διοικητικού συμβουλίου και επιτροπών. 700 νέες επιτροπές κατάφεραν να δημιουργήσουν σε 5,5 χρόνια οι προηγούμενες κυβερνήσεις που θα χτυπούσαν τη διαφθορά, διπλασιάζοντας το κόστος του δημόσιου τομέα… Ένας φίλος που ανέλαβε μια κρατική θέση αυτό τον καιρό διηγείται. «Δεν υπήρχε γραφείο για τη θέση μου και δημιουργήθηκε ένα. Κοιτάω τα έξοδα, 12.000 ευρώ βιβλιοθήκη. 12 χιλιάδες λέω βρε παιδιά, τέτοιους καιρούς, δεν βρίσκουμε καμιά φθηνότερη, τι θα βάλω;». Τίποτα δεν είναι 12 χιλιάδες για μια βιβλιοθήκη, όταν γίνεται ανασχηματισμός και αλλάζει ο υπουργός ή ο πρόεδρος σε καμιά μεγάλη ΔΕΚΟ, ανακαινίζει το γραφείο του προκατόχου του. Κόστος ανακαίνισης διαβάζουμε μετά, 650.000 ευρώ. Αυτό είναι το δεύτερο κρυμμένο μυστικό που αποσιωπούν οι υπερασπιστές αυτής της κατάστασης. Τα χρήματα των δημοσίων ταμείων που λαφυραγωγούνται δεν χάνονται απλώς, στερούν την υγιή οικονομία από επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Κάθε πραγματική αλλαγή στη χώρα μας θα ξεκινήσει από κει. Από την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Μόνο τότε θα είναι πειστική. Οι εκκλήσεις στη φιλοπατρία και τα εισπρακτικά μέτρα δεν δημιουργούν στρατεύσεις και συμμαχίες. Μόνο οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις μπορούν να πείσουν και να εμπνεύσουν. Και πάλι, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει, δεν θα είναι εύκολο. Τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Κι αν χάσουμε, τουλάχιστον ας χάσουμε ηρωικά, όχι μπακαλίστικα...}

_{Κι αν είχα περισσότερα θα τα έπαιρνα
   αγκαλιά, όπως η μάνα το παιδί….}

_{Συμβαίνει παντού και πάντα. Και εδώ, κατά τις προηγούμενες χρεοκοπίες της χώρας, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να στείλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Το κάνουν και τώρα. Αντιμετωπίζεται λαϊκίστικα, ως υπόθεση ηθικής. Είναι, όμως, θέμα λογικής. Στη «λίστα Λαγκάρντ» υπάρχουν περίπου 2.000 ονόματα συμπατριωτών μας που έστειλαν τα χρήματά τους στην ασφάλεια μίας ελβετικής τράπεζας. Εγώ, που δεν έχω τις αρχές και το νομικό πολιτισμό του Βενιζέλου, θα τύπωνα τη λίστα, θα ξάπλωνα στον καναπέ και θα τη μαδούσα σαν μαργαρίτα, γεμίζοντας το πάτωμα με σελίδες. Μπορεί και να την έπαιρνα στην τουαλέτα και, τέλος πάντων, δεν είναι θέμα τι θα έκανα εγώ με τη λίστα. Το θέμα είναι τι δεν έκαναν εκείνοι που όφειλαν να κινηθούν και δεν το έπραξαν επειδή η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και όλο και κάποιον κουμπάρο σου, φίλο σου, συγγενή, γείτονα θα βρεις μέσα… Ανθρώπινο είναι, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα… Για να είμαι ειλικρινής δεν με απασχολεί η λίστα Λαγκάρντ. Είναι άλλωστε εξαιρετικά πιθανό ένα μεγάλο κομμάτι της να αναφέρεται σε ναυτιλιακό συνάλλαγμα. Επίσης δεν είναι παράνομο να βγάλεις τα λεφτά σου στο εξωτερικό. Ανάμεσά μας σίγουρα θα υπάρχουν αρκετοί που το έχουν κάνει. Παράνομο είναι να έχεις μαύρα λεφτά, ασχέτως με τη χώρα τοποθέτησής τους. Παρακολουθώντας, λοιπόν, την ιστορία με τη «λίστα Λαγκάρντ» και τις κωμικές δικαιολογίες, χάνουμε το αληθινό δάσος. Δεν βλέπουμε τους 54.000 συμπατριώτες μας που έστειλαν χρήματα στο εξωτερικό. Και δεν μιλάμε για κουμπαράδες, αλλά για ποσά μεγαλύτερα των 100.000 ευρώ. Και εγώ, αν είχα τόσα χρήματα, θα έμπαινα στον πειρασμό. Και αν είχα περισσότερα θα τα έπαιρνα αγκαλιά, όπως η μάνα το παιδί στη φλεγόμενη Σμύρνη, για να τα βγάλω σε ανώνυμο λογαριασμό στην Ελβετία ή να τα θάψω σε θυρίδα. Θα έκανα οτιδήποτε εκτός από έμβασμα... Κοινώς οι 54.000 είναι «καλές» περιπτώσεις που διακίνησαν τα χρήματα τους με το νόμιμο και πολιτισμένο τρόπο. Το πρόβλημα μεγαλώνει όταν διαπιστώνεις ότι ένας στους τέσσερις πρέπει να έχει κάνει λαδιά στα φορολογικά του. Πόσοι είναι; Περίπου 13.500 ψυχές, όχι από τις πιο αγνές. Για μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν είναι λίγοι… Αν το 25% των ανθρώπων που έβγαλαν έξω λεφτά νομίμως ελέγχεται για φοροδιαφυγή, φανταστείτε τι συμβαίνει με εκείνους που τα έβγαλαν μετρητά ή τα έχωσαν σε θυρίδες. Εδώ, λοιπόν, στεκόμαστε με δέος και δίνουμε χρόνο στον προβληματισμό. Μετά αρχίζει το γέλιο. Διότι το ΣΔΟΕ, λέει, θα καλέσει αυτούς τους 13.500 για φορολογικό έλεγχο. Ρώτησα εφοριακό και μου είπε ότι χρειάζονται δεκαετίες για να το κάνουν με βάση τις συνθήκες και τους ρυθμούς του εξειδικευμένου φορολογικού ελέγχου. Και στο τέλος κατάλαβα ότι το μέγεθος της διαφθοράς είναι τόσο μεγάλο, που ίσως να μην επιδέχεται αποτελεσματικού ελέγχου. Είναι σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Η αντίφαση μας πνίγει. Θέλεις να πατάξεις τη φοροδιαφυγή, θέλεις ένα ευνομούμενο σταθερό περιβάλλον ανάπτυξης και ταυτόχρονα κάνεις τα πάντα για να διώξεις τα κεφάλαια από τη χώρα. Καλώς να έρθει η δόση. Αν όμως δεν γυρίσουν και τα λεφτά από έξω γρήγορα, θα χρειαστούμε κι άλλη…}
 

_{Κλέβουμε ο ένας τον άλλον
και όλοι μαζί το κράτος}

_{Τι έχει συμβεί; Υπερτιμολογούμε υπηρεσίες ο ένας στον άλλον. Κλέβουμε ο ένας τον άλλον. Και όλοι μαζί το κράτος. Καθώς η Ελλάδα έχανε τη μάχη της παραγωγής, ακριβαίναμε συνεχώς τις υπηρεσίες που στο εσωτερικό παρείχαμε ο ένας στον άλλον. Και όλοι διεκδικούσαμε τα λεφτά του κράτους. Αυτά που το κράτος δανειζόταν απλόχερα για να συντηρήσει το επίπεδο ζωής που θέλαμε. Μόλις τα δανεικά σταμάτησαν, ξαφνικά ήρθαν τα προβλήματα στον παράδεισο. Λένε τώρα μερικοί ότι ήρθε η τρόικα και μας επιβάλλει εσωτερική υποτίμηση. Σοβαρά; Η τρόικα το λέει; Δηλαδή, όλη η Ελλάδα τόσα χρόνια δεν λέει ότι η ακρίβεια σ’ αυτή τη χώρα δεν πάει άλλο; Ότι κάτι πρέπει να γίνει; Αυτοί που μιλάνε εναντίον της εσωτερικής υποτίμησης εννοούν ότι είναι εναντίον της δικιάς τους υποτίμησης. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι μισθοί θα πέσουν. Γιατί δεν έχει κανείς να τους πληρώσει. Παράδειγμα: Φέτος θα έρθουν 2 εκατομμύρια λιγότεροι τουρίστες, θα χαθούν 150.000 θέσεις εργασίας και μερικά δις έσοδα. Είναι κανείς που δεν ξέρει ότι όσοι εργάζονται στην τουριστική βιομηχανία θα δουν τις αμοιβές τους να μειώνονται;}

_{Κάποιοι χάνουν τα πάντα για να
μη χάσουν κάποιοι άλλοι τίποτα…}

_{Όταν άρχισα να δουλεύω, έπαιρνα πρώτο μισθό 60.000 δραχμές. 180 ευρώ. Μια χαρά πρώτος μισθός ήταν. Ήταν μια χαρά γιατί έμενα σ’ ένα σπίτι που το νοίκι ήταν 10.000 δραχμές. Το ίδιο σπίτι σήμερα έχει νοίκι 400 ευρώ. Ο μισθός όμως δεν είναι 2.400. Ο κατώτατος μισθός 600 ευρώ δεν είναι μικρός γιατί είναι λίγα τα 600 ευρώ. Αλλά γιατί τα τελευταία χρόνια δημιουργήσαμε αλλεπάλληλες φούσκες για να διεκδικήσουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε από τα ξένα χρήματα, τα δανεικά και τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Τώρα ο ασθενέστερος παράγων, η μισθωτή εργασία δηλαδή, πληρώνει πρώτη το λογαριασμό. Και οι προστατευμένες και ευνοημένες ομάδες προσπαθούν να διατηρήσουν όσο μπορούνε περισσότερο τις αποδοχές τους εις βάρος των άλλων. Η άρνηση της «εσωτερικής υποτίμησης» είναι το λάθος σύνθημα, το παραπλανητικό. Το πρόβλημα είναι ότι υποτίμηση γίνεται μόνο στους μισθούς και πουθενά αλλού. Το πρόβλημα δεν είναι ο ονομαστικός μισθός, αλλά η αγοραστική του δύναμη. Αν όλα φτήναιναν, τότε η προσαρμογή θα γινόταν πολύ πιο εύκολα. Δεν γίνεται όμως… Πώς να γίνει όταν στα 4 ευρώ που πληρώνεις για ένα πακέτο τσιγάρα, τα 3,20 πάνε στο κράτος; Στα 1,75 που πληρώνεις για τη βενζίνη, το 1,15 πάει στο κράτος; Τα κλειστά επαγγέλματα διατηρούν τα υψηλά ποσοστά κέρδους, οι αλλαγές υπέρ του ανταγωνισμού στο εμπόριο ποτέ δεν εφαρμόζονται, οι αγορές όλο ανοίγουν και πάντα μένουν κλειστές. Ο ΦΠΑ πάει στο 23%, νέοι φόροι προστίθενται, κι άλλοι φόροι υπέρ τρίτων, κι άλλες κρατήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές και νέα αύξηση στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ κι άλλες έκτακτες εισφορές. Η επιχείρηση «Δημόσιο» δεν θέλει να μειώσει το κόστος της, δεν θέλει να μειώσει τα έσοδά της, δεν θέλει να κάνει δηλαδή εσωτερική υποτίμηση. Αρνείται. Ακόμα και σήμερα, πέμπτο χρόνο κρίσης, με 22% ανεργία, μιλάμε για εκλογικά επιδόματα στη Βουλή και αμειβόμενες επιτροπές στο Δημόσιο. Για συνδικαλιστικό τουρισμό στο Μαρόκο και κομματικά χρέη 250 εκατομμυρίων. Έτσι, αυτό που μένει μόνο, είναι οι μειώσεις μισθών. Πάντα συνέβαινε, απλώς τώρα που δεν υπάρχουν τα δανεικά, η αφαίμαξη είναι άμεση και εξοντωτική. Κάποιοι χάνουν τα πάντα για να μη χάσουν κάποιοι άλλοι τίποτα. Αυτοί που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα, θρηνούν κιόλας δήθεν για τις μειώσεις των μισθών. Η πιο άδικη, η πιο ταξική πολιτική, έχει άλλη μια φορά μεταμφιεστεί σε αντιστασιακή: Όχι στην εσωτερική υποτίμηση. Εννοούν τη δικιά τους. Γιατί η δικιά μας είναι γεγονός. Επακόλουθο της δικιάς τους αδιάλλακτης υπεράσπισης των κεκτημένων... Δεν κλείνουν τους χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς, δεν διώχνουν τις κομματικές αργομισθίες, δεν κόβουν τα απίθανα προνόμια, δεν μειώνουν τη γραφειοκρατία, δεν αγγίζουν τις χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ. Που το κόστος τους το πληρώνει η υπόλοιπη κοινωνία με τη δικιά της «εσωτερική υποτίμηση». Για μια ακόμη φορά σ’ αυτή τη χώρα, όλα είναι μεταμφιεσμένα στο αντίθετό τους... Κατεβασμένα μάτια, απόμακρο ύφος, αέρινη κίνηση κι ένα «μόλις έφευγα», η μόνιμη στάση του σύγχρονου Έλληνα. Δεν ακούω, δεν προσέχω, δεν σε βλέπω. Αυτή την εποχή δεν σου κάνει καλό να κοιτάς τα μάτια των ανθρώπων, που είναι σκοτεινιασμένα. Νιώθεις την ατμόσφαιρα συνεχώς έκρυθμη περιμένοντας πάντα μια σπίθα, που τελικά δεν ανάβει ποτέ.  Τώρα τελευταία ρωτάς κάτι απλό ή κάνεις μια ανώδυνη παρατήρηση και ξαφνικά γίνεσαι αποδέκτης μιας κραυγής γεμάτη από συμπυκνωμένη οργή που μαρτυράει άγχος, φόβο, απώλεια. Τι μας συνέβη ξαφνικά; Κανείς δεν έχει καταλάβει πώς φτάσαμε ως εδώ! Χωρίς χάρτη πορείας, χωρίς φανάρια, χωρίς πινακίδες στο δρόμο. Στην αρχή όλα απότομα και μετά ένα «μπουμ» και  κάπως, έτσι βρεθήκαμε εδώ που είμαστε. Με κατεβασμένα μάτια, απότομη επιτάχυνση, απλανές βλέμμα, ύφος. Η αντίδραση του σημερινού Έλληνα. «Δεν είμαστε επαίτες», ακούω ξαφνικά να λέει μια φωνή προσβεβλημένη πίσω μου. Την ακούω και νοιώθω ντροπή, ενοχές και δεν θέλω άλλες δικαιολογίες, για ότι έπαθε η μικρή μου πατρίδα.  «Αρκετά οι  όρκοι με τον εαυτό μου… Ηλίθιε, φοβισμένε ανθρωπάκο, πάντα θα σταματάς όποτε σου μιλάνε;... Ψιθυρίζω  στο μικρό μου μυαλουδάκι… Η σκύλα μου η Κwngia με μυρίζει και γαβγίζει σπαρακτικά από το μπαλκόνι. Παρκάρω, σβήνω, κλείνω την πόρτα, δύο η ώρα τη νύχτα. Ουρλιάζει στο μπαλκόνι, γουουφ, γουουφ, με παράπονο. Τι πάθαμε, της λέω, γιατί κάνεις φασαρία; Γουφ, κάνει, σταματάει τις φωνές και βάζει το κεφάλι της στα κάγκελα για να με δει καλύτερα ( δεν βλέπει καλά ). «Μοναξιές, ε; Δεν είσαι μόνη. Ή απλώς νιώθεις μόνη». Την αφήνω να το σκέφτεται, γυρνάω, σπίτι, και την ακούω που αρχίζει ξανά να γαβγίζει. «Όταν νιώθω μόνη, είμαι μόνη»! Νομίζω ότι μου λέει, αλλά δεν ξέρω και καλά τη γλώσσα….}