Δημοτικές εκλογές στο Χαϊδάρι

(και όχι μόνο…)

Τα χρίσματα, τα κόμματα και η κοινωνία

Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας

Το χρίσμα κατά κυριολεξία σημαίνει το «μύρωμα» με το άγιο μύρο. Είναι εκκλησιαστικός όρος και μέρος του μυστηρίου του βαπτίσματος και μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, πρόκειται για ιδιαίτερο μυστήριο! Μεταφορικά βεβαίως σημαίνει την απονομή ενός  τίτλου ή μιας ιδιότητας, διαδικασία που ως γνωστόν είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής στις κομματικές διεργασίες ενόψει των δημοτικών εκλογών.

Προσέξτε μάλιστα τις αναλογίες: Ο ιερέας όταν χρίει τον βαπτιζόμενο λέει ότι πρόκειται για «σφραγίδα δωρεάς», δηλαδή το χρίσμα είναι η σφραγίδα του Θεού σε όσους ανήκουν πλέον σ’ αυτόν με το βάπτισμα!  Έτσι το xρίσμα δεν είναι παρά η «βεβαίωση της ομολογίας», που δίνουμε κατά το βάπτισμα, ότι θα ανήκουμε πια στην παράταξη του Χριστού (όσοι έχουν γίνει νονοί θυμούνται το «συντάσσομαι»), είναι «σφραγίς των συνθηκών», όπως λένε οι αποστολικές διαταγές, μια βεβαίωση δηλαδή πάλι των όρων της συμφωνίας  που κάναμε με το βάπτισμα.

Εκτός από τις αναλογίες υπάρχει όμως και μια σημαντική διαφορά. Την «ομολογία πίστεως» την δίνουμε ακουσίως, θέλουμε δεν θέλουμε, εφόσον κανείς δεν μας ρωτάει αν θέλουμε να βαπτιστούμε. Την άλλη «ομολογία πίστεως» στο κομματικό δόγμα αυτή τη φορά, την παρέχουν όσοι την παρέχουν, εκουσίως και αυτοβούλως και με μεγάλο ενθουσιασμό μάλιστα!

Ανήκω πολιτικά και ηλικιακά σε μια γενιά που η ίδια η έννοια των δημοτικών εκλογών ήταν ταυτισμένη με το κομματικό χρίσμα. Οι δημοτικές εκλογές ήταν απλώς μια ακόμη σύγκρουση των κομμάτων στο αυτοδιοικητικό επίπεδο. Αυτό μάλιστα ίσχυε και παλιότερα την εποχή που οι Δήμοι απλώς μάζευαν τα σκουπίδια και εξέδιδαν πιστοποιητικά. Για παράδειγμα στο Χαϊδάρι ήταν γνωστό σε όλους ότι ο Χελιώτης ήταν ο Δήμαρχος της Δεξιάς και ο Γιαχνής της Αριστεράς. Ιδιαίτερα η Αριστερά επένδυσε μέγα πολιτικό κεφάλαιο στην υποστήριξη και εκλογή πολλών κομμουνιστών Δημάρχων ιδιαίτερα στην περιοχή μας, στη Δυτ. Αθήνα αλλά και σε άλλους προσφυγικούς και μη Δήμους του Λεκανοπέδιου.

Το φαινόμενο αυτό κυριάρχησε στη μεταπολίτευση βασιζόμενο φυσικά στην έντονη πολιτικοποίηση που ακολούθησε με την πτώση της δικτατορίας. Σε βαθμό μάλιστα που δεν διανοούνταν  κανείς να είναι υποψήφιος Δήμαρχος χωρίς το χρίσμα και την υποστήριξη κάποιου κόμματος. Ακόμη και η τηλεόραση το βράδυ των αποτελεσμάτων ή και το ίδιο το υπουργείο στα επίσημα αποτελέσματα, έβαζε δίπλα στο όνομα του υποψηφίου και το χρώμα του κόμματος από το οποίο προερχόταν! Έτσι ο χάρτης της Ελλάδας βαφόταν πράσινος ή γαλάζιος και με κόκκινες πινελιές, κάτι που και σήμερα το ακούμε ως ομολογημένο πολιτικό στόχο του κυβερνώντος κόμματος. Ακόμη και όσοι μετείχαν στις εκλογές ως «ανεξάρτητοι» ήταν στην ουσία κομματικοί υποψήφιοι που δεν πήραν το χρίσμα και κατέβαιναν ως «αντάρτες»!

Αυτό ίσχυσε απαρέγκλιτα σε όλες τις δημοτικές εκλογές της μεταπολίτευσης. Στο Χαϊδάρι είχαμε Δημάρχους τον Δ. Γιαχνή με το χρίσμα και την υποστήριξη της ΕΔΑ, τον Δ. Σκαμπά (ΚΚΕ), τον Κ. Ντηνιακό και τον Κ. Σπηλιόπουλο (ΠΑΣΟΚ και κατά περίπτωση ΚΚΕεσ, ενιαίος ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ), τον Δ. Μαραβέλια (Ν.Δ) και τον Μ. Σελέκο (ΚΚΕ).

Η κατάσταση φάνηκε να διαφοροποιείται, πάλι θεαματικά, στα μνημονιακά χρόνια, όταν το χρίσμα και η κομματική στήριξη έγιναν «βαρίδι» για πολλούς (όχι όλους) υποψήφιους. Έτσι, για να περιοριστούμε πάλι στο Δήμο μας, είχαμε για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική έστω ιστορία της πόλης, έναν ανεξάρτητο και  χωρίς κομματικό χρίσμα Δήμαρχο, τον Β. Ντηνιακό.

Εσχάτως και όσο απομακρυνόμαστε από τους μνημονιακούς χρόνους φαίνεται να επιστρέφει μια όχι και τόσο επιθυμητή «κανονικότητα». Βλέπω πάλι όχι μόνο να εμφανίζεται αλλά και παίρνει διαστάσεις το φαινόμενο των χρισμάτων και των απονομών της ιδιότητας των υποψηφίων από τα κόμματα και όχι από την κοινωνία! Ιδιαίτερα το κυβερνητικό κόμμα που αισθάνεται «καβάλα στο άλογο» διαπρέπει σε αυτή την τακτική!

Για να έρθουμε πάλι στο Χαϊδάρι, στις προσεχείς εκλογές υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος που δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα, δεν υποστηρίζεται από κανένα κόμμα αλλά και δεν επιθυμεί την υποστήριξη κανενός κόμματος. Από την άλλη έχουμε δυο αμιγώς κομματικές υποψηφιότητες και δύο ακόμη υποψήφιους που επιθυμούν διακαώς την κομματική στήριξη και διαγκωνίζονται για το πολυπόθητο χρίσμα! Μάλιστα ο ένας εξ αυτών καταγγέλλει τον άλλο ότι δεν διαθέτει κομματικές περγαμηνές και εκείνος απαντά φωτογραφιζόμενος με επιφανείς εκπροσώπους του κόμματος και δηλώνοντας την «ανάγκη συνέχισης του κυβερνητικού έργου»!! Δηλαδή για να το πω με απλά λόγια, μόνο για έναν υποψήφιο από τους πέντε, εφόσον βεβαίως εκλεγεί, δεν θα πανηγυρίζει το βράδυ των εκλογών κανένα κόμμα!

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: δεν αναφέρομαι στην πολιτική επάρκεια και τα προσόντα κανενός υποψηφίου Δημάρχου. Τους σέβομαι και τους τιμώ όλους και θεωρώ εκ προοιμίου ειλικρινές το ενδιαφέρον τους να υπηρετήσουν την πόλη. Μιλώ για ένα πολιτικό και κομματικό εκφυλισμό που είναι καιρός να εκλείψει!

Το έχω ξαναγράψει, το λέω και πάλι: Η απονομή χρισμάτων στις αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελεί σύμπτωμα βαθύτατης πολιτικής καθυστέρησης. Δεν υπάρχει αθλιότερο θέαμα από την εικόνα του «κομματικού αρχιερέα», για να πιάσουμε πάλι τα εκκλησιαστικά, που εκφωνεί από κομματικού άμβωνος ονόματα υποψηφίων Δημάρχων και Περιφερειαρχών ανά τη χώρα! Είναι γνωστό πως στην χώρα μας έχουμε καχεκτική «κοινωνία πολιτών» ως αποτέλεσμα της πελατειακής διάρθρωσης του κράτους αλλά είναι επιτέλους καιρός η επιλογή των πιο άμεσων εκπροσώπων του λαού να γίνεται από τους πολίτες και όχι από τα κόμματα. Ακόμη κι αν τα κόμματα επιθυμούν σώνει και καλά να έχουν κομματικό υποψήφιο, ας τον επιλέξουν με ανοιχτές διαδικασίες και ανεμπόδιστες προκριματικές εκλογές και όχι ως τον εκλεκτό μιας κομματικής γραφειοκρατίας. Αν η δημοκρατία μας δεν γίνει «συμμετοχική» τότε θα αντιμετωπίσει ακόμη και πρόβλημα επιβίωσης. Και είναι πολλοί οι εχθροί της που συνωστίζονται στην εξώθυρα…

Υ.Γ : Φυσικά όλα αυτά δεν ισχύουν για το ΚΚΕ και για το φίλο μου τον Μιχάλη. Γι αυτούς η κομματική στήριξη είναι ταυτοτικό ζήτημα και «τιμή τους και καμάρι τους». Αλλά από την άλλη ούτε οι ίδιοι νομίζω ότι πολυνοιάζονται για την υπεράσπιση της «αστικής δημοκρατίας». Ας νοιαστούμε οι υπόλοιποι…