Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΓΙΑ

ΤΗ ΝΕΑ ΤΟΥ ΤΑΙΝΙΑ & ΤΟ ΧΑΪΔΑΡΙ

Σε συνέντευξη του, ο Παντελής Βούλγαρης, αναφέρεται στη νέα του ταινία «Το τελευταίο σημείωμα», που τα γυρίσματα της γίνονται στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.

...Με αφορμή τη διοργάνωση, στην οποία η «Εφ.Συν.» είναι χορηγός επικοινωνίας, συναντηθήκαμε με τον Παντελή Βούλγαρη στο επιβλητικό νεοκλασικό στο Θησείο, εκεί όπου μαζί με τον Σπύρο Λάσκαρη δουλεύουν το μοντάζ της καινούργιας ταινίας του «Το τελευταίο σημείωμα» (βγαίνει στις αίθουσες στις 26/10/17). Η ιστορία εστιάζει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου, λίγο πριν από την Πρωτομαγιά του ’44. Εκεί ζουν τις τελευταίες τους ημέρες οι 200 κομμουνιστές αγωνιστές που θα εκτελεστούν ως αντίποινα για τη δράση της Εθνικής Αντίστασης στους Μολάους, όπου σε ενέδρα σκοτώθηκαν τέσσερις Γερμανοί. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Ναπολέων Σουκατζίδης.
Η συζήτηση με τον σκηνοθέτη ξεκίνησε από το φεστιβάλ, την αγαπημένη του Ανδρο και επεκτάθηκε στην ταινία, στον μαρτυρικό τόπο του Χαϊδαρίου, στο σενάριο που συνυπογράφει με την Ιωάννα Καρυστιάνη, αλλά και στον Αλέξη Τσίπρα που ως πρωθυπουργός απέτισε φόρο τιμής στον τόπο εκτέλεσης των αγωνιστών, στο μνημείο της Καισαριανής.

Το σενάριο το υπογράφετε οι δυο σας. Πότε πρωτοσυλλάβατε την ιδέα να γυρίσετε ταινία για τους 200 της Καισαριανής;
Προϋπήρχε από την έρευνα που είχα κάνει για την «Ψυχή βαθιά». Για να καταλάβεις μια εποχή, πρέπει να γυρίσεις μερικά χρόνια πίσω. Στην έρευνα κατάλαβα πώς οδηγηθήκαμε στον Εμφύλιο αλλά δεν επέμεινα.
Επέστρεψα πιο μεθοδικά και οργανωμένα ξεκινώντας από τη βιβλιογραφία όπου η περίοδος της Κατοχής είναι αδικημένη, όπως και στον κινηματογράφο. Θυμάμαι το «Ξυπόλητο τάγμα» του Γκρεκ Τάλας, κάνα δυο ταινίες του Φίνου αλλά για την Κατοχή δεν υπάρχει σοβαρή κινηματογραφία. Στην έρευνα είχα μπει στον χώρο της φυλακής, πότε ξεκίνησε, ποιοι ήταν. Πρόσωπα σημαντικά, που δεν ξέραμε ότι πέρασαν από το Χαϊδάρι, όπως ο Νίκος Σκαλκώτας. Μάλιστα διάβαζα στην «Καθημερινή» προ τριμήνου ότι βρέθηκαν παρτιτούρες στη Γερμανία που τις είχε συλλάβει στο Χαϊδάρι. Ηταν η Ρένα Ντορ, ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Γιώργος Οικονομίδης, που έμεινε εννέα μήνες και ήταν στο Μπλοκ 15 με τους μελλοθανάτους. Υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία που περνάει και ξαφνιάζεσαι, ο Αλέξης Μινωτής, τρεις ράφτρες του Εθνικού Θεάτρου, ένας κόσμος που δεν μπορούσες να φανταστείς ότι αντιστάθηκε και στάθηκε στα πόδια του, είτε μπήκε είτε όχι στο Χαϊδάρι. Αυτός ήταν ο λόγος που ασχολήθηκα με αυτή την ιστορία και ιδιαίτερα με τους 200 της Πρωτομαγιάς του ’44.

Πηγή: efsyn.gr