Διδακτικές ιστορίες από το δημοτικό συμβούλιο

Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας

Η προστασία της δημοτικής περιουσίας είναι ασφαλώς ένα από τα πρώτιστα καθήκοντα μιας δημοτικής αρχής, η παραμέληση του οποίου μπορεί να έχει μάλιστα και σοβαρές ποινικές συνέπειες. Από την άλλη δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως πρόκειται για ένα σύνθετο τεχνικό, νομικό, διαχειριστικό και βεβαίως πολιτικό πρόβλημα. Αυτό σημαίνει πολλά πράγματα για όποιον επιθυμεί να μην χάνει την ουσία των πραγμάτων. Κυρίως σημαίνει ότι ειδικά για το θέμα αυτό λόγω ακριβώς αυτών των  χαρακτηριστικών του, πρέπει να αποφεύγονται στην προσέγγισή του λαϊκισμοί, τακτικισμοί και εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων. Πολύ περισσότερο πρέπει να αποφεύγεται η χρησιμοποίησή του για την εκκαθάριση προσωπικών ή πολιτικών λογαριασμών ή για την αναδρομική επούλωση τραυμάτων του παρελθόντος. Όσοι λησμονούν τον κανόνα αυτό κινδυνεύουν να εισπράξουν τα επίχειρα της απρονοησίας τους και να κάνουν τελικά κακό και στους εαυτούς τους και στην παράταξή τους. Τώρα αν πρόκειται για συνολική στρατηγική μιας ολόκληρης παράταξης, τότε τόσο το χειρότερο γι αυτήν...
Όσοι παρακολουθούν από κοντά τα δημοτικά πράγματα στην πόλη μας γνωρίζουν την αφορμή αυτού του σχολίου. Έχω γράψει κι άλλες φορές από τις φιλόξενες αυτές στήλες ότι το τελευταίο που επιθυμώ είναι να εμπλακώ στις τρέχουσες πολιτικές αντιπαραθέσεις που φυσικά θα πρέπει να περιμένουμε πως θα ενταθούν όσο πλησιάζουμε προς τις δημοτικές εκλογές που κοντοζυγώνουν. Πολύ περισσότερο δε αν συνεχίσουμε να παράγουμε περισσότερους υποψηφίους δημάρχους απ’ όσους μπορούμε να καταναλώσουμε! Αυτό όμως δεν σημαίνει πως σε ό,τι με αφορά θα παραμείνω σιωπηλός όταν διαπιστώνω κραυγαλέες παραποιήσεις της ιστορικής αλήθειας για παρελθούσες δημοτικές περιόδους τις οποίες είχα την τιμή αλλά και την χρυσή ευκαιρία να ζήσω από κοντά. Και η ιστορική αλήθεια είναι πως την περίοδο 1983-1998, ειδικά στον τομέα της προστασίας της δημοτικής περιουσίας έγινε μια τεράστια δουλειά με μεθοδικότητα, τόλμη και παραγωγικό αποτέλεσμα που έζησαν και απόλαυσαν (και συνεχίζουν να απολαμβάνουν) οι Χαϊδαριώτες. Γιατί η προστασία της δημοτικής περιουσίας όπως έλεγε ο Κυριάκος Ντηνιακός, που μαζί με τον Κώστα Σπηλιόπουλο ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής αυτής της προσπάθειας, δεν λέει τίποτε από μόνη της αν δεν συνοδευτεί από την ανάδειξη και την αξιοποίησή της. Και είδα και έζησα και “εωρακώς μαρτυρώ” πως αυτό δεν ήταν απλώς μια από τις βασικές συνιστώσες του δημοτικού έργου εκείνης της περιόδου. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν η απόλυτη προτεραιότητα και ο τομέας όπου από την πρώτη στιγμή έπεσε το μεγαλύτερο βάρος. Πάρα πολλές από τις εκατοντάδες πλατείες, τους χώρους πράσινου και τους κοινόχρηστους χώρους που εκείνη την εποχή γέμισαν κάθε γειτονιά της πόλης και προσέδωσαν στο Χαϊδάρι μας την αναβαθμισμένη του φυσιογνωμία σε σχέση τουλάχιστον με τους λοιπούς δήμους της ευρύτερης περιοχής, δεν ήταν παρά ο καρπός αυτής της προσπάθειας και έγιναν ακριβώς γιατί αξιοποιήθηκε κάθε σπιθαμή διαθέσιμης γης δημοτικής περιουσίας. Επ’ αυτού μπορώ να είμαι εξαιρετικά λεπτομερής.  Δεν θα το κάνω τώρα αλλά αν χρειαστεί μπορώ να επανέλθω με τίτλους, νούμερα και φωτογραφίες. Χώρο και χρόνο νάχουμε... Δεν ξέρω για πόσα και για ποια λάθη και παραλείψεις μπορεί να κατηγορηθεί ο Κυρ. Ντηνιακός και μάλλον δεν είμαι και ο καταλληλότερος να τα επισημάνω. Είναι όμως τουλάχιστον παράλογο και γι αυτό πολιτικά απρόσφορο να κατηγορείται ακριβώς γι αυτό που υπήρξε το μεγαλύτερο επίτευγμά του και η σημαντικότερη προσφορά του στην πόλη μας.
Θέλω επίσης με την ευκαιρία να πω ότι πολλές φορές στο δημοτικό συμβούλιο τόσο η πλειοψηφία όσο και η ελάσσων μειοψηφία “παίζει εν ου παικτοίς” και παρασύρεται σε επιπολαιότητες, για να χρησιμοποιήσω τον επιεικέστερο δυνατό χαρακτηρισμό, αναφερόμενη σε παλιότερες δημοτικές περιόδους. Και το πράττει κυρίως εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι δεν υπάρχει σήμερα κανείς στο δημοτικό συμβούλιο που να γνωρίζει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις και να μπορεί να τους  αντικρούσει. Οι της μείζονος μειοψηφίας που θα έπρεπε εξ αντικειμένου να ασχοληθούν με αυτό, δεν ήταν εκεί όταν “γραφόταν η ιστορία” και κάποιοι εξ αυτών δεν το επιθυμούν κιόλας. Έτσι π.χ στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο ο κ. Κ Βορέας που έχει διακριθεί ιδιαιτέρως σ’ αυτό τον τομέα, έκανε την “συνταρακτική αποκάλυψη” πως υπήρχε ένα περίφημο “βιβλίο” όπου τάχα ήταν “καταγεγραμμένη η δημοτική περιουσία”,  το οποίο “παρέδωσε” ο αείμνηστος Δήμαρχος Δ. Σκαμπάς ( του οποίου πρέπει να πω ότι τιμώ ιδιαίτερα  τη μνήμη και το έργο) στον Κ. Ντηνιακό και το οποίο χάθηκε μυστηριωδώς! Επικαλέστηκε μάλιστα την εν συμβουλίω μαρτυρία τ. δημοτικού συμβούλου τον οποίο δεν κατονόμασε αλλά εγώ δεν έχω καμιά δυσκολία να πω πως εννοεί τον τ. Αντιδήμαρχο και επί πολλά χρόνια δημ. σύμβουλο Γ. Ιγγλέση, ο οποίος αθέλητα, όπως υπονόησε, αποκάλυψε την ύπαρξη του “βιβλίου” διευκρινίζοντας πως δεν είχε μαύρο αλλά μπέζ χρώμα!
Στη δημοσιογραφία λέγεται πολλές φορές μεταξύ σοβαρού και αστείου “ποτέ μην αφήνεις τα γεγονότα να σου χαλάσουν μια ωραία ιστορία”. Λυπάμαι που θα χαλάσω την πράγματι ωραία ιστορία του κ. Βορέα αλλά σχεδόν τίποτα από όσα είπε δεν είναι ακριβές! Κανένα “βιβλίο δημοτικής περιουσίας” δεν παρέδωσε ο Δ. Σκαμπάς στον Κ. Ντηνιακό γιατί απλούστατα τέτοιο “βιβλίο” ουδέποτε υπήρξε! Αυτό που ονομάζει “βιβλίο δημοτικής περιουσίας” δεν ήταν παρά ένα ντοσιέ όπου είχαν καταγραφεί ιδιοκτησιακά ζητήματα και φερόμενες καταπατήσεις διαφόρων ρεμάτων που υπήρχαν τότε στο Χαϊδάρι και ήταν μια παλιά εργασία που δεν είχε γίνει καν επί Σκαμπά αλλά επί της δημαρχίας του αείμνηστου Δημάρχου Δ. Γιαχνή. Αυτό το ντοσιέ πράγματι κάποια στιγμή χάθηκε όπως έχουν χαθεί και πολλά άλλα σημαντικότερα πράγματα καθώς ο Δήμος μας δυστυχώς ούτε διέθετε ούτε διαθέτει σοβαρά οργανωμένο αρχείο. Έχω μάλιστα σοβαρές υπόνοιες για το σε ποια χέρια βρίσκεται το ντοσιέ αλλά χωρίς αποδείξεις δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο. Αλλά ας μην ανησυχεί ο κ. Βορέας. Οι χάρτες που συνόδευαν το ντοσιέ και όπου βρίσκεται όλο το “ζουμί” έχουν διασωθεί και βρίσκονται στην Τεχνική Υπηρεσία. Άρα πολύ κακό για το τίποτα...
Και κάτι τελευταίο που με αφορά προσωπικά αλλά αφορά και την αξιοπιστία της μαρτυρίας μου και δεν μπορώ να το παραβλέψω. Αμέσως μετά τη λήξη του συμβουλίου επεσήμανα στον κ Βορέα το λάθος του και δεν θα έγραφα αυτές τις γραμμές αν το είχε παραδεχτεί. Όμως ο ίδιος επέμεινε αμφισβητώντας τη δυνατότητά μου να γνωρίζω το θέμα και λέγοντάς μου “εσύ ήσουν νεολαίος τότε, σιγά μη σου δείχνανε το βιβλίο”. Λυπάμαι αλλά και εδώ κάνει λάθος. Δεν ξέρω πόσο νεολαίος μπορεί να θεωρείται κάποιος στα 25 του αλλά τον πληροφορώ ότι τότε καλώς ή κακώς, όπως άλλωστε γνωρίζουν όλοι και όπως μπορεί να βεβαιώσει η τότε διοίκηση του Δήμου, ήμουν υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου αλλά και του άτυπου, τότε, Γραφείου Προγραμματισμού του Δήμου. Δηλαδή εκ των ιδιοτήτων μου και μόνο θα ήμουν ένας εξ αυτών που θα είχαν άμεση γνώση αν όχι του περιεχομένου τουλάχιστον της ύπαρξης του “βιβλίου”.  Το να έχεις απέναντί σου ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σε αντικρούσουν, σου παρέχει μεν την άνεση της υπερβολής και της ανακρίβειας αλλά την ίδια ώρα μπορεί να αποδειχτεί και παγίδα!