ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΠΑΚΟΥ: «ΑΠΕΤΥΧΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣΕΙ

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»

_{Η Κοινωνιολόγος – Εκπαιδευτικός και Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τον συνδυασμό του Μιχάλη Γιάγκα «ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΔΥΝΑΤΗ ΠΟΛΗ», κ. Ανδρομάχη Πάκου, έδωσε το παρών στην ομιλία που πραγματοποίησε ο Υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου, πριν από λίγα 24ωρα στην πόλη μας την Αγία Βαρβάρα. Η δραστήρια συμπολίτισσα μας, που έθεσε ερώτηση προς τον κ. Γαβρόγλου, δεν έμεινε ικανοποιημένη από τις απαντήσεις του Υπουργού και μάλιστα εξέφρασε τον έντονο προβληματισμό της ως έχει: «Ο Durant είχε πει πως η “εκπαίδευση είναι η βαθμιαία ανακάλυψη της άγνοιας μας”. Παρατηρώντας τη διαχείριση της εκπαιδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα αυτό που αποτελεί εξαίρεση είναι ότι η άγνοια ταυτίζεται με την εκπαίδευση και μάλιστα αυτό επικροτείται από τους σημερινούς εκπροσώπους της.
Πριν μπω με λεπτομέρειες στο θέμα να αναφέρω ότι είχα την ευκαιρία και την τιμή να παρευρεθώ με μέλη του συνδυασμού “Δυνατή Πόλη” στην ομιλία που πραγματοποίησε ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου στην Εκδήλωση για την Παιδεία στο κινηματοθέατρο “Γιάννης Ρίτσος” (Κουκλάκι). Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Αγίας Βαρβάρας για την επιμέλεια και διεξαγωγή της εκδήλωσης με στόχο την ενημέρωση για τις αλλαγές στην παιδεία και την ανάδειξη παράλληλα των τοπικών προβλημάτων.
Ο Υπουργός με μεγάλη υπομονή και ευγένεια δέχθηκε να συμμετέχει σε έναν πολιτισμένο διάλογο και να απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού που στην πλειονότητα τους ήταν γονείς και εκπαιδευτικοί από σχολεία της περιοχής. Τα αντίστοιχα εύσημα υπομονής και ευγένειας θα πρέπει παράλληλα να δοθούν και στους παρευρισκόμενους, καθώς ο Υπουργός καθυστέρησε 45 λεπτά την άφιξη του και κατά τη διάρκεια των ερωταπαντήσεων το κοινό έπρεπε να επαναλάβει τις ερωτήσεις του, αφού αρκετές φορές δεν πήρε τις απαντήσεις που ζητούσε.
Προχώρησα λοιπόν σε μια καταγραφή των απαντήσεων του Υπουργού για να αντιληφθώ ότι το μοτίβο και περιεχόμενο τους αποτελείται από υπεκφυγές, άλλοθι και μακροπρόθεσμες υποσχέσεις. Τις περισσότερες φορές ταυτιζόταν τόσο πολύ με τα προβλήματα των συμπολιτών μας που δεν ήξερες εάν έπρεπε να τον παρηγορήσεις και να νιώσεις συμπόνια μαζί του για την σημερινή κατάσταση των σχολείων και ιδιαίτερα των Λυκείων. Χρησιμοποιώντας την επίκληση στο συναίσθημα σαν τρόπο πειθούς (οι μαθητές των πανελληνίων γνωρίζουν πολύ καλά) αποδέσμευσε με ρητορική μαεστρία τον εαυτό του και την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση και από κάθε ευθύνη για το βαθμό λειτουργίας της παραπαιδείας στη χώρα.
Όσον αφορά τα τοπικά προβλήματα (ολοήμερα σχολεία, σχολική διαρροή, κτηριακές εγκαταστάσεις, δομές στήριξης μαθητών με ειδικές ανάγκες, επαλ κα.) που ήταν στο επίκεντρο του διαλόγου επέλεξε να “ρίξει το μπαλάκι” ευθύνης στην τοπική αυτοδιοίκηση, τους διευθυντές των σχολείων, τις περιφερειακές διευθύνσεις κλπ., καθώς επικαλέστηκε άγνοια και ελλιπή ενημέρωση. Στην ερώτηση που του έθεσα σχετικά με την διαχείριση αυτού του κενού στην ενημέρωση, η απάντηση που πήρα ήταν, ότι δεν μπορούν όλα να ξεκινάνε από την κεντρική διοίκηση, σαν να μου έλεγε δηλαδή αφού δεν ενδιαφέρονται να μας ενημερώσουν δεν μας ενδιαφέρει και εμάς να μάθουμε!
Ξεκαθάρισε με μια παράλογη παραδοχή ότι τα βιβλία δεν συνάδουν με την αλλαγή του νέου συστήματος στο Λύκειο, επανέλαβε πολλάκις την λέξη “αποτύχαμε”, ανέφερε την αδυναμία του συστήματος να αφουγκραστεί τους εκπαιδευτικούς, το δημοσιονομικό πρόβλημα, την κρίση και τους μετανάστες, τη δυσκολία συνεννόησης με τους γονείς, τη γραφειοκρατία του συστήματος που στέκεται εμπόδιο στη χρήση νέων τεχνολογιών, τη γραφειοκρατικοποίηση του εκπαιδευτικού, ακόμη ότι τα χρήματα ανά μαθητή δεν επαρκούν, ότι υπάρχουν προβλήματα με τις σχολές χορού και τα ωδεία και τέλος την τεράστια παθογένεια του συστήματος.}

_{Φεύγοντας λοιπόν από την εκδήλωση ένιωσα τεράστια ανάγκη να ζητήσω από τον Υπουργό να πάμε μαζί πιασμένοι χέρι - χέρι να διαδηλώσουμε για όλα όσα ανέφερε έξω από το Υπουργείο Παιδείας. Όπως φαίνεται η τετραετία που πέρασε ήταν αναγνωριστική περιπολία στο Υπουργείο. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι εκσυγχρονισμένη πολιτική η αναγνώριση των αποτυχιών, αλλά πολιτική αδυναμία. Σε αυτό, όμως, που απέτυχε περισσότερο από όλα είναι να μας πείσει».}