Με τη Γεωργία και το Χάρη

και τη δική τους

καλλιτεχνική απεικόνιση

 

 

 

 

 

Με τη Γεωργία και τον πατέρα της Χάρη, της οικογένειας Λαλέ από το Αιγάλεω, αλλά και τη Νέα Υόρκη, το Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, τη Σμύρνη και την Έφεσο. Μια οικογένεια της Ελλάδας των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, για την οποία ο πατερας του πατέρα μου έφτασε το ´22 έως το Εσκί Σεχίρ πολεμώντας πέντε ολόκληρα χρόνια.


Με τη Γεωργία που η σημαία της αποτελεί μία από τις πολλές πτυχές της ιστορίας μας, και προφανώς μας ενώνει και δεν διχάζει, όπως δήθεν «λέει»το twitter. Με τις κηλίδες της αιματοβαμμένης ιστορίας των γυναικών, των αιωνίων πρώτων θυμάτων που μέχρι σήμερα δεν ήταν ποτέ πρώτη είδηση, δεν πρωταγωνιστούσαν και δεν φαίνονταν πουθενά, παρά το βαρύ φόρο αίματος.


Της σημαίας που κατεβάσαμε στο όνομα ανιστόρητων πατριδοκάπηλων από το Προξενείο της Νέας Υόρκης.


Λες και δεν βιάστηκαν, δεν ξεκοιλιάστηκαν και δεν μαρτύρησαν οι γυναίκες της Μικρασίας, στα παραλία της Σμύρνης στον Πόντο και όπου άλλού αφανίστηκαν.


Λες και δεν άφησαν κανένα αποτύπωμα οι κραυγές και ο χαμός τους.


Με τη Γεωργία και το Χάρη, και τη δική τους καλλιτεχνική απεικόνιση, την ευαισθησία τους, τη μνήμη τους και την κοινή πορεία μας στο χτες και το σήμερα.

 

Ρένα Δούρου