_{“Το ΟΧΙ που ψηλώνει”
Της Μαρίας Χριστίνας Μπακλαβά}

_{Σχεδόν 2 εβδομάδες πέρασαν από τότε που ο ελληνικός λαός έδωσε ξεκάθαρη την εντολή του στο ΣΥΡΙΖΑ να παλέψει για την αξιοπρέπεια και το δικαίωμά μας να αναπνεύσουμε από
τη θηλιά των δανειστών μας. Να γυρίσει η ελπίδα στην Ελλάδα…
Έχω την αίσθηση ότι  ακόμη κι αυτοί που τρέφονται αλλά και ζουν μέσα στο τρομολαγνικό καθεστώς, κουράστηκαν και αποτίναξαν από μέσα τους τη μιζέρια και το φόβο.
 Ναι,  η ελπίδα νίκησε το φόβο και αλίμονο αν συνέβαινε το αντίθετο. Η απελπισία είναι αυτή που οδήγησε χιλιάδες συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία…
Το σχέδιο άρχισε να φαίνεται από νωρίς… πρώτα μας έκλεψαν το χαμόγελο και έπειτα και την ελπίδα.
Μας παγίδεψαν στο φόβο που οι ίδιοι έχτισαν συντεταγμένα. Και ήρθε η ώρα να τους τιμωρήσει ο λαός. Κυρίως όμως τους τιμώρησε η ιστορία μας, γιατί δεν την σεβάστηκαν… την αγνόησαν και προσπάθησαν τεχνηέντως να την  φαλκιδεύσουν. Κάτι συνωστισμοί στη Σμύρνη από τη μια, κάτι τα μάρμαρα πήγαν περίπατο από την άλλη, όλα έδειχναν ασέβεια και ύβρη σε ό, τι ελληνικό, σε κάθε τι που μας ψήλωνε…
Όχι, δεν τους το συγχωρώ και δεν θα αφήσω άλλη φορά να με κάνουν να πιστέψω ότι ο Έλληνας φταίει… “μαζί τα φάγαμε” και κουραφέξαλα…. Εξαπατήσατε κύριοι ένα ολόκληρο Έθνος και το σύρατε με κουρελιασμένη αξιοπρέπεια στη βορά πεινασμένων σκύλων που είναι έτοιμοι να ρουφήξουν το μεδούλι μας. Αφήσατε χώρο στους νοσταλγούς αυτών που κάποτε σκότωσαν και ποδοπάτησαν με την βρώμικη μπότα τους την Ελλάδα, να νομίσουν ότι μπορούν και πάλι να τα καταφέρουν…  Κι εμείς πεπεισμένοι για το ποιόν του τεμπέλη έλληνα, αφεθήκαμε στους καναπέδες με ηττοπάθεια και μιζέρια. Με το “ΣΕ ΟΛΑ ΝΑΙ” συρρικνώσατε κύριοι Μνημονιακοί το ανάστημά μας, εσείς που θα ΄πρεπε να πασχίζετε για να το ανυψώσετε… Άραγε ντρέπεστε καθόλου γι΄ αυτό;
 Όμως ήρθε το πλήρωμα και είδαμε την ελπίδα να αναθαρρεύει… δεν ξέρω για πόσο, το μόνο που ξέρω είναι ότι για πρώτη φορά βλέπω το κάθε τι που συμβαίνει στα ευρωπαϊκά σαλόνια να μας απασχολεί, να θέλουμε να γνωρίζουμε, με κριτική διάθεση σε ό, τι συμβαίνει αλλά και ομοψυχία, πλην “σκοτεινών” εξαιρέσεων… Είναι συγκινητικό που αρχίσαμε πάλι να μας ενδιαφέρει αυτό που συμβαίνει εκτός συνόρων για μας, αλλά αυτή τη φορά με εμάς!!
“Όχι δεν είναι μουντιάλ είναι καλύτερο από μουντιάλ” μου είπε ένας εργάτης που παράτησε τη δουλειά του κι έτρεξε να δει σε κοντινή τηλεόραση τη συνάντηση του Σοϊμπλε με τον Υπ. Οικονομικών μας…. Όχι δεν είναι σταρ ο Υπουργός, ούτε το πουκάμισο και το ξεχωριστό στυλ είναι αυτό που τραβάει τα φώτα… Είναι η κατακτημένη γνώση και η πίστη να γυρίσει η ελπίδα πίσω στη χώρα που γέννησε το οικοδόμημα που στηρίζεται η Ενωμένη Ευρώπη… Μα πάνω απ΄ όλα θαρρώ πώς πρώτο μπαίνει το χρέος και η υπόσχεση σε ένα λαό που ταπεινώθηκε. Και όλοι εμείς πρέπει να το πιστέψουμε και μέσα από την ομοψυχία να πούμε άλλη μια φορά “OXI” σε όλους εκείνους που ποντάρουν στον αφανισμό της αξιοπρέπειάς μας. Σ΄ αυτούς που ροκανίζουν την ομόνοιά μας…
Ας μη ξεχνάμε λοιπόν, ότι οι πιο ένδοξες στιγμές μας, ξεκίνησαν από ένα ΟΧΙ… ένα ΌΧΙ όμως που γιγαντώνεται μέσα από την αλήθεια, τη γνώση και τη βαθιά ηθική… για να έρθει η ώρα να δικαιώσουμε τα λόγια του  ποιητή : “Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα”}