ΑΘΗΝΑ ΣΚΑΜΠΑ...: "ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ"

Η Δημοτική Σύμβουλος Χαϊδαρίου και μέλος της Ν.Ε. Δυτικής Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, Αθηνά Σκαμπά, σε άρθρο- τοποθέτησή της για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και ειδικότερα για τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, ασκεί αυστηρή κριτική στην ηγεσία του κόμματος... μιλάει μεταξύ άλλων για διολίσθηση από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τις «κόκκινες γραμμές» και για επιλογές της ηγεσίας που δεν ήταν επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως λ.χ. η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, η επιλογή Παυλόπουλου για την προεδρεία της Δημοκρατίας κλπ.

Καταλήγοντας, καλεί τις δυνάμεις τις ριζοσπαστικής αριστεράς, να διευκολύνουν την επανεμφάνιση των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος και να δώσουν πολιτική έκφραση στον κόσμο που αντιστέκεται, στον κόσμο του ταξικού, συντριπτικού ΟΧΙ του δημοψηφίσματος.

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο της Αθ. Σκαμπά...:

ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

 Ύστερα από 5 μήνες διαπραγμάτευσης, σκληρής δεν θα το αρνηθώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κατέληξε σε συμφωνία με τους δανειστές και στην υπογραφή του 3^ου μνημονίου. Το περιεχόμενο και αυτής της συμφωνίας, όπως και των προηγούμενων, αποτελείται από την ίδια συνταγή των περικοπών, της οριζόντιας βαριάς φορολογίας και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ταυτόχρονα η σκληρή εποπτεία του κουαρτέτου και η «αυτόματη» περικοπή δαπανών, αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμών, σε όποια κυβέρνηση το εφαρμόσει.

 Η κυβέρνηση που ξεκίνησε με πρόγραμμα την αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου από τα υψηλά στα χαμηλά εισοδήματα, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, καταλήγει σήμερα να εφαρμόζει ένα μνημόνιο. Δηλαδή, το πρόγραμμα των «αφεντικών» για αναδιανομή του πλούτου προς την ανάποδη κατεύθυνση. Το μνημόνιο είναι η πολιτική των «από πάνω», συντριβής του κόσμου της εργασίας και των μεσοστρωμάτων, προκειμένου να βρουν διέξοδο στην κρίση τους. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι εφαρμόζοντας το πρόγραμμα του αντιπάλου, δεν μπορείς να υπηρετήσεις το δικό σου στόχο.

 Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος της Αριστεράς, ο κόσμος που «ακούμπησε» την ελπίδα του στο ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος των αγώνων, ο κόσμος της εργασίας, ο κόσμος που χτυπήθηκε άγρια τα τελευταία χρόνια, υποδέχθηκε το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης ως ήττα.

 Είναι ήττα του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ήττα των αγώνων; Είναι ήττα της Αριστεράς; Είναι ήττα της ελπίδας;

 Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν, αντιτάχθηκαν στα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας και πολλές φορές στάθηκαν ανάχωμα στην εφαρμογή τους.

 Η Αριστερά, ο κάθε χώρος με τον δικό του τρόπο, στρατεύτηκε σ’ αυτή τη μάχη.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάρτισε ένα πρόγραμμα ανατροπής της λιτότητας, που ψηφίστηκε στο συνέδριό του. Αποδέχθηκε, δε, ως άμεσα εφικτό και όχι ως τελικό στόχο, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

 Ο κόσμος της εργασίας, ο κόσμος που ταλαιπωρήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, κόντρα στην τρομοκρατία, την προπαγάνδα του φόβου και τα capitalcontrols, ψήφισε συντριπτικά ΟΧΙ στο συμβιβασμό.

 Αυτοί ηττήθηκαν;

 Η διολίσθηση από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, στις «κόκκινες γραμμές» και από εκεί στις 47 σελίδες, δεν συζητήθηκε ποτέ, δεν αποφασίστηκε ποτέ και δεν κρίθηκε ποτέ στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα είχε πολλές αντιδράσεις που αγνοήθηκαν.

 Οι διαδοχικές επιλογές της ηγεσίας, για συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, για στελέχωση του κυβερνητικού επιτελείου με παράγοντες που υπηρέτησαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις ή έπαιξαν θεσμικό ρόλο, η επιλογή Παυλόπουλου για την προεδρεία της Δημοκρατίας όχι μόνο δεν ήταν επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν εξυπηρετούσαν τον στόχο της ανατροπής που είχε επιλεγεί από αυτόν.

 Στη διαδρομή της διαπραγμάτευσης, η Αριστερή πλατφόρμα, αλλά και πολλοί εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ζητούσαν και επιχειρηματολογούσαν για την ενίσχυση του κρατικού ελέγχου στις Διοικήσεις των τραπεζών, την αντικατάσταση του Διοικητή της τράπεζας της Ελλάδας, της Γ.Γ. εσόδων. Προειδοποιούσαν ότι δεν πρέπει να πληρωθούν οι δόσεις, ότι δεν πρέπει να υπάρξει δέσμευση για μη μονομερείς ενέργειες, η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης, όμως, επέλεξε να αγνοήσει και να απαξιώσει και το κόμμα της και τις προειδοποιήσεις της αριστεράς.

 Αυτό που επιλέχθηκε, σε αντίθεση με όλα παραπάνω, είναι αυτό που ηττήθηκε. Αυτό που ηττήθηκε, είναι ο κυβερνητισμός, η απόρριψη των μονομερών ενεργειών, οι συνεργασίες με παράγοντες του πολιτικού κατεστημένου, το «πάσει θυσία στο Ευρώ» και κυρίως η επιλογή εξεύρεσης «λύσης», μόνο μέσω της διαπραγμάτευσης με τους εκπροσώπους του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου.

 Από την αρχή οι δανειστές έδειξαν με σαφήνεια τις προθέσεις τους. Η διαδικασία της διαπραγμάτευσης ήταν μια σειρά κλιμακούμενων επιθέσεων προς την κυβέρνηση. Οι απαιτήσεις τους συνέχεια αυξάνονταν, δεν εκταμίευσαν ούτε καν τα συμφωνημένα, απειλούσαν με οικονομική ασφυξία, έκοψαν την ρευστότητα εντελώς αδικαιολόγητα. Αποδομούσαν ένα – ένα όλα τα στελέχη της Κυβέρνησης, εξαπέλυσαν μια φοβερή εκστρατεία προπαγάνδας του φόβου. Ο στόχος τους ήταν να «τσακίσουν» αυτή την εστία εξέγερσης απέναντι στα σχέδια τους και να αποτρέψουν κάθε μελλοντική απόπειρα. Να πετύχουν αυτό που όλοι μας, κωδικά, ονομάζαμε «αριστερή παρένθεση».

 Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, κατέστησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, «αριστερή παρένθεση» προσχωρώντας στη λογική του νεοφιλελεύθερου «Thereisnoalternative» (Τ.Ι.Ν.Α.), υιοθετώντας το επιχείρημα «δεν υπάρχει εναλλακτική». Υποχρέωση όλων μας, που στρατευτήκαμε στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλων των Αριστερών δυνάμεων, είναι, να μην αποτελέσει παρένθεση η Αριστερά και οι αγώνες του κόσμου της εργασίας και των φτωχών στρωμάτων.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε ως ένα ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Η συγκρότησή του στηρίχθηκε στην κοινή δράση ευρύτατων τμημάτων και παραδόσεων της Αριστεράς και πάντα σε ρήξη με τις κεντροαριστερές λογικές και δυνάμεις.

 Η αύξηση της επιρροής και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ βασίστηκε στην άνοδο των κινημάτων και των αγώνων ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές της λιτότητας.

 Η πολιτική ανατροπή της ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα, στις εκλογές του Γενάρη οφείλεται στη μεταβατική αντίληψη για το πρόγραμμα με στόχο τον σοσιαλισμό και στην απάντηση της «Κυβέρνησης της Αριστεράς» στο άμεσο πολιτικό ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας, στα χρόνια της κρίσης.

 Οι δυνάμεις τις ριζοσπαστικής αριστεράς, όμως, εξακολουθούν να υπάρχουν και οφείλουν, χωρίς καθυστέρηση, να διευκολύνουν την επανεμφάνιση των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος και να δώσουν πολιτική έκφραση στον κόσμο που αντιστέκεται, στον κόσμο του ταξικού, συντριπτικού ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Σ’ αυτήν την υποχρέωση, θεωρώ καθήκον μου κι εγώ με τη σειρά μου, ν’ ανταποκριθώ σήμερα.

 Στην πολύχρονη διαδρομή μου σ’ αυτήν την περιπέτεια που λέγεται Αριστερά, η ένταξή μου στο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα σημαντικό κεφάλαιο. Ίσως το σημαντικότερο, κυρίως γιατί συμπορεύτηκα με εξαιρετικούς συντρόφους, από πολλά και διαφορετικά ρεύματα. Ανεξάρτητα από τη διαδρομή που θα ακολουθήσει ο καθένας από μας, δεν θα πω σε κανέναν αντίο, γιατί ξέρω για έναν – έναν, πως, όταν χρειαστεί, πάλι, όλοι εκεί θα είμαστε. Καλή αντάμωση και σύντομα.