Ποιος (δεν) πρέπει να εκλεγεί αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ!

Ένα πολιτικό σχέδιο και μια άμετρη φιλοδοξία

 

 

 

 

 

Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας

 

Είναι γνωστό από παλιά ότι το ΠΑΣΟΚ ανεξάρτητα από τις εκλογικές του επιδόσεις, ποτέ δεν σε αφήνει να πλήξεις. Συνήθως παράγει περισσότερη «πολιτική» από όση μπορεί να καταναλώσει ή να αφομοιώσει ή και να αξιοποιήσει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι επικείμενες, αχρείαστες κατά τη γνώμη μου, εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου. Φυσικά αυτές έχουν το ενδιαφέρον τους που ξεπερνά την εμβέλεια του κόμματος. Για ευνόητους λόγους, όχι μόνο οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ αλλά και πολλοί άλλοι έχουν το βλέμμα τους στραμμένο σε αυτή την εκλογή.

Δεν θα σας πω τι θα ψηφίσω. Πρώτον γιατί δεν ενδιαφέρει κανέναν αυτό και δεύτερον γιατί αν το κάνω θα αποδυναμωθεί ο σκοπός αυτού του άρθρου και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί το λέω. Και δεν θα έμπαινα στον κόπο αυτόν αν δεν υπήρχε πίσω από αυτή την εκλογή ένα σοβαρό κατά τη γνώμη μου πολιτικό ζήτημα, όχι άμεσα ορατό,  που αξίζει να επισημανθεί.

Δεν είμαι οπαδός των θεωριών συνωμοσίας. Αλλά δεν είμαι και αφελής. Νομίζω δεν θα ξαφνιάσω κανέναν αν πω ότι οι πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ ενδιαφέρονται ζωηρά  για το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών όπως και για κάθε εξέλιξη που είναι πιθανό να επηρεάσει τα συμφέροντά τους. Και αυτή την εποχή υπάρχουν πολλά «επενδεδυμένα συμφέροντα» ή όπως το έλεγε ο μακαρίτης ο Χαρίλαος, πολύς «απλωμένος (επιχειρηματικός) τραχανάς!». Οι λίγες οικογένειες μεγαλοεπιχειρηματιών που σήμερα θησαυρίζουν κυριολεκτικά σημειώνοντας υπερκέρδη έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν τη συντήρηση του σημερινού καθεστώτος. Έλα όμως που η αυτοδυναμία Μητσοτάκη είναι πια όνειρο θερινής νυκτός. Και επειδή κανείς δεν θέλει να την πάθει όπως ο  Τσίπρας με τον Καμμένο, οι Βελόπουλοι και λοιποί ψεκασμένοι αποκλείονται ή έστω δεν είναι προτιμητέοι ως  κυβερνητικοί εταίροι. Ποιος μένει; Μα φυσικά το ΠΑΣΟΚ, για να παίξει για μια ακόμη φορά το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Γι αυτό όμως απαιτείται και η κατάλληλη ηγεσία. Και είναι προφανές ότι αυτή έχει βρεθεί στο πρόσωπο της κυρίας Διαμαντοπούλου!

Το πρόβλημα με την υποψηφιότητα της κυρίας Διαμαντοπούλου δεν είναι ότι εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα. Ούτε ότι υπήρξε η εκλεκτή του κ. Μητσοτάκη για υψηλές θέσεις, επικουρώντας τον στο στρατηγικό του στόχο για την άλωση του κεντρώου χώρου! Είναι κυρίως οι σημερινές (και αυριανές) στρατηγικές επιδιώξεις του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου που στηρίζουν την υποψηφιότητά της. Προσοχή: δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι κατ΄ ανάγκη κατακριτέο! Είναι μια πολιτική πλατφόρμα, με «ευγενή» μάλιστα στόχο, «τη σωτηρία της πατρίδας που δεν πρέπει να μείνει ακυβέρνητη», κάτι που συμμερίζονται και πολλοί σύντροφοί μου οι οποίοι φυσικά θα ψηφίσουν αναλόγως! Απλώς κατά τη δική μου γνώμη ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι το ιδεολογικό και πολιτικό τέλος του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον όπως ιστορικά το γνωρίσαμε. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και προηγούμενο με την απόπειρα Λοβέρδου που δεν τους βγήκε παρότι φυσικά τη ζημιά του την έκανε με την κάθοδό του στις ευρωεκλογές που στέρησε από το ΠΑΣΟΚ τη δεύτερη θέση, κάτι που θα άλλαζε από τότε το πολιτικό σκηνικό. Και υπάρχουν και παραδείγματα και από την απέναντι πλευρά όταν Τσίπρας, Καραμανλής και Παυλόπουλος επιχείρησαν το 2016 να ελέγξουν την εκλογή αρχηγού της ΝΔ, επιβάλλοντας τον Μεϊμαράκη, ο οποίος μάλιστα θυμίζω, στον πρώτο γύρο προηγήθηκε με 40% έναντι 28% του Μητσοτάκη. Κι αν δεν λειτουργούσαν την τελευταία στιγμή τα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων της ΝΔ που κατάλαβαν το τι παιζόταν, θα είχαμε ακόμη πρωθυπουργό τον Τσίπρα!

Και αυτό είναι το πρόβλημά μου με την κα Διαμαντοπούλου. Ότι αντί να στηριχτεί σε αυτό που πραγματικά είναι, μας λέει να την ψηφίσουμε για κάτι που δεν είναι! Ας ελπίσουμε ότι θα λειτουργήσουν και τα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ!

Με την ευκαιρία δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πω τη γνώμη μου και για μια άλλη υποψηφιότητα, αυτή του κ Δούκα που μου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει συναίσθηση ούτε των συνθηκών ούτε των ευθυνών και των υποχρεώσεών του. Η άμετρη φιλοδοξία του και ο εγωκεντρισμός του αγγίζουν τα όρια του αμοραλισμού. Μη σας φαίνεται βαριά η λέξη. Αμοραλιστής είναι αυτός που δεν αναγνωρίζει ηθικές δεσμεύσεις για τις πράξεις του και  δεν ανησυχεί για τις συνέπειες που αυτές μπορεί να έχουν. Μοιάζει με τον οδηγό που σταματά το όχημά του καταμεσίς του δρόμου για να επιβιβαστεί σε άλλο που του φαίνεται καλύτερο! Με μια άνεση, σχεδόν αδιαφορία που ξενίζει! Λέει ότι δεν έχει καμιά δυσκολία να κρατήσει δυο τεράστια καρπούζια στην ίδια μασχάλη! Αυτό με ξεπερνάει. Γιατί έχοντας υπηρετήσει 41 χρόνια στην αυτοδιοίκηση και έχοντας θητεύσει στη «σχολή Ντηνιακού» ξέρω ότι ένας Δήμαρχος για να πετύχει στο έργο του, ανεξάρτητα από ικανότητες, πρέπει να δουλεύει 16 ώρες το 24ωρο. Τόσες δούλευε ο Κυριάκος Ντηνιακός, ο Σπηλιόπουλος και μια ομάδα αποφασισμένων στελεχών για να γίνει το έργο που έγινε. Κι αν αυτό αφορά έναν μικρομεσαίο Δήμο σκεφτείτε πόσες ώρες πρέπει να δουλεύει ο Δήμαρχος της Αθήνας. Για τον αρχηγό δε της αντιπολίτευσης που πρέπει να μην αφήσει πέτρα απάτητη από την Ιεράπετρα μέχρι την Ορεστιάδα αλλά και κάθε γειτονιά του Λεκανοπέδιου που τρώμε χρόνια  τα μούτρα μας, βάζω δυο ώρες ακόμη, 18 ώρες το 24ωρο. Αν ο κ. Δούκας μπορεί να χωρέσει 34 ώρες στο 24ωρο πρέπει όχι μόνο να εκλεγεί Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αλλά και  να πάρει το Νόμπελ και των Μαθηματικών και της Πολιτικής!

Τέλος υπάρχει και κάτι ακόμη που αφορά και τις δύο αυτές υποψηφιότητες. Για μένα είναι αδιανόητο ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να μην είναι στη Βουλή! Θυμίζω ότι ακόμη είμαστε στην αρχή της 4ετίας και αυτό σημαίνει ότι θα αφήσουμε το Μητσοτάκη για 3 χρόνια χωρίς να έχει απέναντί του τους αρχηγούς των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, γιατί μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι αν επιτρέψουν στον Κασελάκη να είναι υποψήφιος θα επανεκλεγεί πανηγυρικά! Ακούω τον κ. Δούκα να δηλώνει ότι έχει βρει άξιους αντικαταστάτες και για το Δήμο και για τη Βουλή. Αστειότητες! Ξεχνάει ότι ο Δήμαρχος πέρα από τη γενική πολιτική (και ποινική)  ευθύνη είναι μονοπρόσωπο όργανο διοίκησης του Δήμου με δεκάδες αρμοδιότητες πολλές των οποίων είναι αμεταβίβαστες! Όσο για τη Βουλή όταν ανεβαίνει στο βήμα ο κ. Χριστοδουλάκης τον οποίο εμφανώς προορίζει για επικεφαλής, θα φεύγουν από την αίθουσα όχι μόνο οι βουλευτές αλλά και οι πρακτικογράφοι! Το «επιχείρημα» ότι αυτό συνέβη ήδη με Ανδρουλάκη και Κασελάκη πρέπει να μας οδηγήσει ακριβώς στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να ξαναγίνει. Γιατί ήταν άκρως αρνητική εμπειρία. Είναι τυχαίο άραγε ότι και οι δύο αντ’ αυτών στη Βουλή (Φάμελος, Κατρίνης) είναι σήμερα υποψήφιοι αρχηγοί;

Να ψηφίσουμε λοιπόν. Αλλά έχοντας σαφή γνώση όχι μόνο το τι υπόσχεται ανέξοδα ο καθένας αλλά και το τι κουβαλάει στις αποσκευές του!

 

Ο Τρύφωνας Δάρας είναι ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στην περιοχή της Δυτικής Αθήνας.